این همبستگی ها نقطه‌ی اتصال ما به داخل است

پیرامون بحث خروج شهابی و اینکه حکومت راه خروج را برای اینها بازگذاشته است

مینا خانی

اول: مشخص است که حکومت در مراحلی راه خروج را نه فقط برای فعالان کارگری بلکه برای فمینیست‌ها، اکتیویست‌های چپ یا حقوق بشر و حتی رادیکال ترین نیروها باز می‌گذارد. کم نشنیدیم از دوستانی که زمانی زندانی سیاسی بودند و جمهوری اسلامی امکان مرخصی برای آنها فراهم کرده‌است تا آنها از کشور خارج بشوند. خصوصن با جو دوگانه‌ای که جمهوری اسلامی نسبت به خارج از کشور ساخته در واقع این اصلن ادعای گذافی نیست که بگوییم جمهوری اسلامی در سطوح مختلف نسبت به مساله فضا سازی می‌کند. در سطحی اول نیروهای خودش را در خارج از کشور سازماندهی می‌کند، در سطحی دیگر گفتمان داخل و خارج می‌سازد و در سطح سوم راه را برای کسانی که در زندان‌ها حریفشان نشده برای خروج باز می‌گذارد.

دوم: در ادامه‌ی پروژه‌ی نزدیک‌تر شدن به اروپا و به حاشیه راندن بحث‌های نیروهای برابری‌خواه و آزادی‌خواه، حکومت در نمایشی که البته دو سر دارد، مشخصن راه خروج امثال شهابی را به این دست کنگره‌ها نیز باز می‌گذارد. حکومت با اینکه این دست آدم‌ها از سر ضعف یا خسته‌شدن از مبارزه‌ای بی‌پایان به دامن گفتمان‌های جعلی در اپوزیسیون بپیوندند دل خوش کرده‌است، اما اینطور نیست که رژیم بدون عمل تنها نگاه می‌کند که آیا آنها به اپوژیسیون ارتجاعی خودشان می‌پویندند یا نه، رژیم برای بی اعتبار کردن نیروهایی مثل شهابی، در هل دادن آنها به اتفاقی که بتواند از اعتبار سیاسی این نیروها در میان نیروهای مترقی بکاهد، هیچ دریغی ندارد.

سوم: در چنین شرایطی است که باید سفر شهابی و رفقایش را به اروپا مطالعه کرد و با دقت نگریست که آنها چه می‌کنند. اینکه شهابی به دعوت سندیکاها و سازمان جهانی کار در اروپا حاضر می‌شود اتفاقی نیست. او و رفقایش از قضا تا این لحظه بهترین روش را برای در دسترسی جهانی قرار دادن و از ایزولاسیون رسانه‌ای در آوردن مساله‌ی معشیت و سیاست در ایران انتخاب کرده‌اند و از این روزن برای خود فرصتی ساخته‌‌اند. قاعدتآ ما پیش‌گو نیستیم و نمی‌دانیم که آنها از این پس چه می‌کنند. اما سخنرانی‌هایی که به دعوت سندیکاهایی در فرانسه که در حال حاضر مترقی‌ترین تظاهرات‌های فرانسه را همراهی می‌کنند، انجام می‌شود، بامحتوایی که در آنها به مساله‌ی معیشت، سرکوب‌ها و کولبرها همزمان اشاره می‌شود تنها جای دفاع دارد و بس.

چهارم: در چنین شرایطی است که آن نوع رادیکالیسمی که سفر شهابی و رفقایش را به مفهومی «نامشخص و گسترده» مثل اپوزیسیون وصل می‌کند که حکومت با اشاره به آن دایمن در حال سرکوب است از قضا تنها جای تاسف ندارد. جای نگرانی و سوال دارد که این چه نوع رادیکالیسمی است که در چنین شرایطی یاد نقد سندیکا، نگرانی و پیشداوری در مورد احتمال پیوستن شهابی به بی بی سی و در یک همزمانی عجیب زدن کانون نویسندگان و غیره رسیده‌است. این چه رادیکالیسمی است که جهارشنبه‌های سفید را با رمالی به جمهوری اسلامی وصل می‌کند و از گفتن هیچ دروغی ابایی ندارد. لاس زدن با چنین نیروهایی و چنین فیگورهایی در چنین شرایطی و سعی در در انتقاد همدلانه‌ی آنها نمی تواند کار یک نیروی باهوش و ذکاوت سیاسی باشد. مساله یک قل دوقل بازی نیست بحث بر سر حیثیت سیاسی جنبش ها و سرنوشتی است که در شرایط امروز ایران برای ما رقم می خورد.

پنجم: در این ویدئو ما با شهابی واقعی و حضور واقعی و صداقتش رو به رو می‌شویم. با اینکه معنای همبستگی از خارج از مرزهای ایران به همین راحتی قابل به ابتذال کشیده‌شدن نیست. آری در این ویدئوست که باز می‌بینیم آفتاب آمد دلیل آفتاب. در این برنامه است که می‌بینیم اعتصاب غذای رضا شهابی و نوشتن مطلبی در این مورد به زبان انگلیسی آلمانی فرانسوی خوش رقصی برای خارج نیست. خارج یک مفهوم یکدست نیست عالیجانابان خوش پوش گراهای جدید امنیتی! اروپا فقط بی بی سی نیست. اروپا این همبستگی ها و این تلاش ها هم هست و این نقطه‌ی اتصال ما به داخل است.

https://www.youtube.com/watch?v=hxVgWEonIE4&t=17s