Rahe Kargar
O.R.W.I
Organization of Revolutionary Workers of Iran (Rahe Kargar)
به سايت سازمان کارگران انقلابی ايران (راه کارگر) خوش آمديد.
شنبه ۷ شهريور ۱۳۹۴ برابر با  ۲۹ اگوست ۲۰۱۵
 
 برای انتشار مطالب در سايت با آدرس  orwi-info@rahekargar.net  و در موارد ديگر برای تماس با سازمان از;  public@rahekargar.net  استفاده کنید!
 
تاریخ انتشار :شنبه ۷ شهريور ۱۳۹۴  برابر با ۲۹ اگوست ۲۰۱۵
توافق هسته ای و صف مردم ایران

 

توافق هسته ای و صف مردم ایران

رضا رییس دانا

 

در حالی که بزودی موعد تصمیم گیری کنگره آمریکا در مورد توافق هسته ای ایران و گروه پنج باضافه یک، فرا میرسد، شاهد صف آرایی موافقان و مخالفان ایرانی این توافق در هفته های اخیر بودیم. پا به پای صف بندی های موافقان و مخالفان توافق هسته ای در آمریکا و کشورهای دینفع دیگر، گروههایی از ایرانیان هم در دو اردوی موافق و مخالف توافق هسته ای قرار گرفتند. در این هر دو صف، از منظر حقوق بشر کسری های قابل تاملی وجود داشت که لازم است به آنها توجه شود. مخالفت با جنگ و طرفداری از صلح  به عنوان دلیل موافقت با توافق هسته ای به خودی خود مثبت است؛ ولی سکوت در باره سیاست های ماجراجویانه هسته ای خامنه ای و احمدی نژاد که ایران را تا لبه پرتگاه برده اند، ربطی به موازین حقوق بشر نداشته و به هیچوجه قابل توجیه نیست. حمایت مستقل و مردمی از صلح، هم به مخالفت فعال با سیاست های تجاوزکارانه امپریالیستی آمریکا و متحدان جهانی و منطقه ایش نیاز دارد، و هم به ایستادگی  در برابر دیکتاتوری و حمایت فعال از حقوق اساسی مردم ایران. اگر در کشور ما نظام دیکتاتوری اسلامی نداشتیم، امکان نداشت که پرونده هسته ای ایران بتواند زندگی و سرنوشت مردم را سالها آنطور که شاهد بودیم، به گروگان بگیرد، تحریم های همه جانبه را به مردم تحمیل کند، میلیاردها دلار ضرر و زیان مالی وارد کند، بزرگترین غارت دارایی های ملی را به بهانه دور زدن تحریم ها برای دلالان تحریم ها فراهم کند و به طرز وحشتناکی فرصت های توسعه کشور را هم نابود کند. تحریم ها، قتل عام خاموش مردم ایران بود. بنابراین عاملان و زمینه سازان آن از هر دو طرف ناقضین حقوق بشر هستند. به نام دفاع از صلح، حمایت از سازش هسته ای و منافع ملی، نباید حقوق بشر و ارزش های دمکراتیک را نادیده گرفت. آن تفسیری از "منافع ملی" که سکوت در برابر خودکامگی خامنه ای و سلب مسئولیت از او در پیشبرد برنامه هسته ای ایران را، حتی تلویحا مجاز بداند، مجبور است منافع دیکتاتور را منافع واقعی اکثریت مردم ایران جا بزند. اولین پیش شرط این شامورتی بازی، قربانی کردن حقوق بشر است. از آن طرف، آنهایی که به نام مخالفت با دیکتاتوری جمهوری اسلامی، با توافق هسته ای مخالفت می کنند، خواسته یا ناخواسته تایید می کنند که برای مقابله با سیاست جمهوری اسلامی درزمینه هسته ای چاره ای جز جنگ وجود ندارد، و تایید می کنند که در این جنگ احتمالی خودشان در کنار جنگ طلبان آمریکایی و اسراییلی قرار بگیرند. جنگ، قبل از همه، مردمی را قربانی می کند که نه تنهاهیچ نقشی در سیاست های اتمی رژیم جمهوری اسلامی نداشته اند بلکه خودشان قربانی این سیاست هستند. حمایت از جنگ در خاورمیانه ای که جنگ وحشتناک و تاثیرات ویرانگرش را هر روزه در سوریه و عراق و افغانستان شاهدیم، هر چه باشه، کاملا روشن است که حمایت از حقوق بشر نمی تواند باشد. حقوق بشر را نمی شود با بمب های چند تنی و کشتار مردم غیرنظامی و بی دفاع  تامین کرد. بنابراین مخالفت با توافق هسته ای ایران نمی تواند به نام حمایت از حقوق بشر در ایران توجیه بشود. آندسته از کسانی که مخالفت با توافق هسته ای را نه با جنگ که با تحریم های بیشتر و شدیدتر توجیه می کنند هم ناچارند تا هر نوع ادعای حمایت از حقوق بشر را کنار بگذارند. فراموش نکرده ایم که تحریم های اقتصادی عراق قبل از جنگ، مطابق آمارهای سازمان ملل، نیم میلیون غیرنظامی را کشت. نمی شود از قتل عام خاموش مردمی اسیر دیکتاتوری جانبداری کرد و همزمان داعیه دفاع از حقوق بشر هم داشت.

صف واقعی و مستقل مردم ایران، صف مخالفت با ماجراجویی رژیم اسلامی در سیاست هسته ای و سیاست های منطقه ای، پاسخگو دانستن دیکتاتوری ولایت فقیه نسبت به همه عواقب برنامه هسته ای، مخالفت با هر نوع تجاوز نظامی خارجی و تحریم اقتصادی است.

جمعه ۶ شهريور ۱۳۹۴ برابر با ۲۸ اگوست ۲۰۱۵

مطلب فوق را میتوانید مستقیم به یکی از شبکه های جتماعی زیر که عضوآنها هستید ارسال کنید:  

تمامی حقوق برای سازمان کارگران انقلابی ايران (راه کارگر) محفوظ است. 2024 ©