موقعیت زنان و سیاست عملی جناح های رژیم

یادداشت تلویزیون راه کارگر

اگر به روایت رسمی دولت از دو حوزه اصلی توانمند سازی زنان اشاره کنیم؛ آن دو حوزه  که به گفته مولاوردی جزو اولویت برنامه ها هم هستند، زنان سرپرست خانوار و دختران فارغ التحصیل دانشگاهها و مراکز آموزش عالی هستند. این دو اولویت به گفته مولاوردی حاصل ترسیم اطلس وضعیت زنان کشور و آسیب های اجتماعی حوزه زنان در هر استان و منطقه است. اما آنهایی که قدرت اصلی و واقعی را در دست دارند و می توانند وضعیت زنان را تغییر دهند، کاری به اطلس فقر و تحقیقات منطقه ای و کار میدانی در عرصه آسیب های زنان و نیازها و الویت های زنان ندارند. این طرح ها مربوط به معاونت زنان دولت روحانی است که به جز حرف زدن و طرح دادن ، از عهده کار دیگری برنمی آیند. تحقیق می کنند و اطلس فقر و آسیب های اجتماعی تهیه می کنند، براساس این تحقیقات می گویند که مهم ترین مساله، ایجاد شغل برای زنان است. ظاهرا دولت متولی اشتغال است، ولی در عمل این خامنه ای و آخوندهای داعشی مسلک هستند که سرنوشت طرح های اشتغال زنان را با اخراج از بازار کار و خانه نشین کردن ایشان رسما تعیین می کنند. چرا که برآنند که هر طور شده جمعیت را افزایش دهند، بهمین دلیل جلوی طرح های اشتغال زنان رو می گیرند. چرا که حضور اجتماعی زن را تهدیدی برای قدرت خویش دانسته دائما به دنبال محدود کردن حضور اجتماعی ایشان هستند. آنهایی که قدرتی ندارند و نمی توانند طرح های اثربخش را اجرایی کنند، بیشتر در حوزه حقوق زنان کار می کنند و طرح می دهند. به این خاطر که بالاخره هم قدرت دولتی به حساب می آیند و هم به خاطر اینکه خطری ندارد و خودشان هم می دانند که قرار نیست طرح هایشان عملی شود. دولت بعدی ممکن است همچون دولت قبلی، بخشی از این تحقیقات و اطلس های تهیه شده را اگر مکتوب باشند، بفرستند تا خمیر کنند. در عوض آنهایی که قدرت دارند و یا جزئی از زیرمجموعه واقعی قدرت تعریف می شوند، حوزه و کانون اصلی تمرکزشان در حوزه زنان، سرکوب بیشتر آزادی های فردی و اجتماعی زنانه است. همین تقسیم کار واقعی است که بین دولت از یک طرف و دستگاه ولایت فقیه، مجلس و متحدان نظامی و امنیتی این دستگاه از طرف دیگر، در زمینه حقوق زنان وجود دارد و با این که نانوشته است و خیلی هم خط کشی شده نیست اما شاهدیم که در بسیاری موارد عمل می کند. فی المثل علیرغم تاکیدات مکرر و حتی حضور مشهود زنان کارتن خواب، با وجود افزایش تن فروشی و رشد اعتیاد در میان زنان آسیب دیده، شاهدیم که سرکوب زنان بی حجاب در خودروها مشغله مجلس و دستگاه ولایت فقیه بوده و تا جایی جلو می روند که برای این موضوع مصوبه نیز می گذرانند. در واقع وارد یک جنگ موضعی با زنان می شوند که خود نیز هم بنا به تجربه می دانند که چیزی جز شکست در انتظارشان نخواهد بود. با این حال اولویت شان سرکوب زنان است و نه داشتن طرح هایی در حوزه حقوق زنان. هم اندیشان و هم کیشان جناح ولایی حتی وقتی به حوزه حقوق زنان هم پا می گذارند طرح هایشان به قدری آلوده به اغراض ایدئولوژیک و تاریک اندیشی است و آنقدر تصورات شان از حقوق زنان، قشری و واپس گرایانه است که عملا خروجی دیگری  جز نفرت و انزجار ندارند. هم شکست ایشان به خاطر هدر دادن منابع توسعه و پیشرفت در خدمت تاریک اندیشی و واپس ماندگی فاجعه است؛ و هم پیروزی اش به خاطر تقویت افکار قشری و داعشی مسلک ، فاجعه است. با ذکر دو مثال موضوع روشن تر می شود.

اولین مثال، طرح هميار خانواده براي استحكام خانواده هاي تهراني است که از اردیبهشت سال 92 با رویکرد "محله بدون طلاق" در کلیه محلات شهر تهران آغاز شد. طرح چه بود؟ این بود که آدم هایی با افکار قشری بیایند و به نام همایش کارگاهی "مخ زنان" محلات مختلف را کار بگیرند که زن بهتر است کتک خورده، سرکوب شود ولی فکر طلاق را از سرش بیرون کند و به جای کتابخوانی و روابط اجتماعی تا می تواند سوره های قرآن حفظ کند. همسرش اگه به او خیانت کرد، عیب ندارد تحمل کند ولی خودش پایش را از خانه بیرون نگذارد. این خزئبلات را در محلات بین زنانی پخش می کنن که تشنه اشتغال، استقلال اقتصادی و گسترش حضور اجتماعی اند و به شکل غریزی به عدالت و برابری جنسیتی فکر می کنند؛ زنانی که در نتیجه زندگی مدرن اجتماعی و آگاهی و آموزش، روز به روز بیشتر به حقوق اجتماعی خویش پی می برند و در پی رسیدن به این حقوق هستند. بنابراین کشاندن طرح های شستشوی مغزی به محلات، نتیجه اش پیشاپیش معلوم است که چه می شود. در چارچوب همین طرح اصلی آمده اند و در کانون دختران طرحی به نام "گوهر رحمت" در ماه رمضان پیاده کرده اند برای دختران رده سنی 18 تا 28 سال که شامل آموزش احکام، قرآن، نهج البلاغه و سبک زندگی ایرانی - اسلامی است. خوب نتیجه معلوم است که چیست. این طرح ها بجز یک دکان دو نبش برای طراحانش؛ بجز هدر دادن سرمایه های کشور و بجز ترویج خرافه و تاریک اندیشی حاصل دیگری برای زنان ندارد. جمهوری اسلامی دشمن حقوق و آزادی های پایه ای زنان است. تغییراتی هم اگر تا کنون در حوزه زنان صورت گرفته است، نتیجه عقب نشینی حاکمیت در برابر مقاومت روزمره خود زنان است. گسترش همین مقاومت ها است که طرح هایی همچون جریمه زنان بی حجاب در ماشین ها را هم محکوم به شکست خواهد کرد.