مسایل حیاتی حامیان حقوق بشر

رضا رئیس دانا

وقتیکه عناوین خبرهای حوزه های حقوق بشری را می خوانیم همین طور کلمات اعدام، بازداشت، زندان، بلاتکلیفی در زندان، بیماری های سخت در زندان، بیهوشی در زندان، اعتصاب غذا در زندان، بی خبری و نداشتن ملاقات زندانی، دست زدن به خودسوزی در اثر شدت فقر و ناامیدی و بازداشت های دسته جمعی قربانیان آسیب های اجتماعی از جلو چشم رژه می روند. گسترده ترین تنوع جنسیتی، قومی، عقیدتی، ملی، مذهبی و سیاسی را درحال حاضر می توان در زندان های رژیم دید. زندان در جمهوری اسلامی به نمادی از جامعه ای بحران زده تبدیل شده است؛ جامعه ای که خودش همان زندان است در مقیاسی بزرگ تر. سرکوب، جا افتاده، پردامنه، روزمره، همه جانبه، سازمان یافته و تکراری است. بحران اقتصادی و اجتماعی، استبداد سیاسی و بی حقی، مردم را دائما به اعتراض می کشاند و حاکمیت را دائما به سرکوب نارضایتی ها مجبور می کند. دستگاه سرکوب رژیم اگر لحظه ای از کار بایستد، از هم خواهد پاشید. این دستگاه اگه سرپا مانده است، به دلیل ناتوانی و دشواری های سازمان یابی مردم زیر تیغ استبداد است. اکنون، هم مردم بخوبی واقفند و هم حاکمیت، که اگر جویبارهای پراکنده و جدا ازهم نارضایتی به هم پیوند نخورند، راهی برای رهایی وجود نخواهد داشت. تنها پیکار سراسری توامان برای آزادی و برابری اجتماعی علیه حاکمیت استبدادی است که می تواند راه نجات مردم باشد.  تا نظام جمهوری اسلامی با همه جناح ها و دسته بندی هایش به زیر کشده نشود، امکانی برای تامین حقوق و آزادی های فردی و مدنی عموم مردم وجود ندارد.

ولی مشکل اینجاست که مردم سازمان یافته نیستند و بیشترین حساسیت دستگاه سرکوب رژیم هم ، مقابله با متشکل شدن مردم بر محور خواست های بلاواسطه است. بی دلیل نیست که سرکوب ها در جایی که پای مقاومت سازمان یافته، متشکل و مستقل برای مطالبات صنفی در میان است، پیچیده تر و سازمان یافته تر اعمال می گردد. دستگاه سرکوب جمهوری اسلامی با 37 سال تجربه جنایت و کشتار، به خوبی می داند که مجال پا سفت کردن به نهادهای مستقل صنفی بخش های مختلف اردوی کار را نباید بدهد و باید به هر صورتی شده جلوی به هم پیوستن مخالفت ها و نارضایتی های این اکثریت عظیم را بگیرد. علتش هم روشن است: تغییر رادیکال زمانی بوجود خواهد آمد که اکثریت عظیم جامعه، مخصوصا بخش های مختلف اردوی کار متشکل و سنگربندی شده در برابر دیکتاتوری به میدان بیایند. این به میدان آمدن با پرچم های مطالباتی، و به هم پیوستن مبارزه برای آزادی و عدالت، کابوس همه دیکتاتورها و ناقضان حقوق بشر است. دقیقا به همین دلیل است که پشت موزائیک رنگارنگ قربانیان سرکوب در زندان های جمهوری اسلامی، شاهدیم که، بخش اصلی قربانیان سرکوب را توده های زحمتکش و فقیر تشکیل می دهند. این واقعیت که زحمتکشان و لایه های محروم جامعه، بخش اصلی زندانی های جمهوری اسلامی را تشکیل می دهند، در کنار آن حساسیت و تمرکز ویژه ای که دستگاه سرکوب برای درهم شکستن اعتراضات صنفی بخش های سازمان یافته اردوی کار نشان می دهد، در عین حال یک کانون خیلی حیاتی و اساسی تمرکز فعالیت ها و تلاش های حقوق بشری را هم آشکار می کند. دستگاه سرکوب اگر مجددا سراغ علی نجاتی عضو هیات مدیره سندیکای نیشکر هفت تپه رفته او را دستگیر و زندانی می کند؛ اگر  دوباره حکم 9 سال زندان برای محمود صالحی می دهد؛ اگر محمود بهشتی لنگرودی، از سخنگویان کانون صنفی معلمان، را زندانی می کند که از هشتم مهرماه هم دست به اعتصاب غدای خشک می زند، به این دلیل است که از به هم پیوستن تشکل های کارگری، از تلاش برای شکل دادن به تشکل سراسری کارگری از طریق گسترش همکاری میان این تشکل ها، و از اتحاد کارگر و معلم هراس دارد. چرا که می داند اگر گروههایی در جایی و مکانی، سنگری در زمینی برپا کنند و بتوانند در حدی از حقوق خودشون دفاع کرده و عقب نشینی هایی را به رژیم تحمیل کنند، گروههای بیشمار قربانیان هم تشویق می شوند تا همین شیوه را برگزینند. اگر سازمانیابی اکثریت عظیم جامعه بر محور مطالبات واقعی خود ایشان کلید رهایی از استبداد است، که هست، لذا حفاظت و حمایت و حساسیت ویژه نسبت به مطالبات این بخش ها، و همچنین نسبت به ادامه فعالیت تشکل های مستقل صنفی کارگران و معلمان از مسایل حیاتی همه حامیان حقوق بشر محسوب می شود. دفاع از حقوق معلمان و فعالین کارگری زندانی، اعتراض به صدور احکام ظالمانه و ضد بشری دستگاه قضایی در حق فعالین کارگری، حمایت از اعتراضات کارگری، حمایت از حق زندگی انسانی و حق برخورداری از کرامت انسانی است.

جمعه ۱۷ مهر ۱۳۹۴ برابر با ۰۹ اکتبر ۲۰۱۵