اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

به مناسبت دهم شهریور سالروز قتل عام زندانیان سیاسی

دادخواهی برای جان باختگان و شهیدان، قطعآ باید مستقل باشد و مستقل بماند

بیست و هفت سال از روزهای خونین تابستان ۶۷ می‌گذرد. در آن تابستان خونین،  آدمکشان جمهوری اسلامی در زندان های سراسر کشور حمام خون به راه انداختند و در مدت کوتاهی هزاران تن‌ از زندانیان سیاسی را به قتل رساندند. در بیست و هفت سال گذشته رهبران جمهوری اسلامی نه تنها حاضر نشده اند که در باره این جنایت هولناک، دلایل، انگیزه‌ها و نام قربانیان گزارشی بدهند، بلکه فراتر از آن، با بی‌ شرمی تمام،  از پرونده یکی‌ از سیاه‌ترین برگ‌های تاریخ شوم و نکبت بار خود هم چنان دفاع می کنند. دفاع حاکمان و همچنین مقامات رانده شده نظام از این کشتار، روشن تر از هر گزارش رسمی، ابعاد بی‌ حقی‌ عمومی حاکم بر ایران را به نمایش می گذارد. قتل عام زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷ یک حادثه تصادفی و استثنائی نبود؛ این کشتار، دردناک‌ترین نمونه‌ای است که نشان می دهد در نظام اسلامی، سرکوب، شکنجه و اعدام، یک امر استثنائی‌، حاشیه ای، و یا صرفاً یک ابزار اضطراری  برای حفظ رژیم در دوره‌های بحرانی‌ نیست؛ بلکه شیوه زیست این نظام است. تاریخ سرکوب در ایران نشان می دهد که "شرایط اضطراری" که همواره بهانه‌ای برای به زنجیر کشیدن و ساکت کردن هر صدای مخالفی بوده، نه یک استثنا، که قاعده بوده و هست.

قتل عام تابستان ۶۷ از جهت دیگری نیز قاعده بودن شکنجه و اعدام در جمهوری اسلامی را نشان می دهد. حقیقت غیر قابل انکار این است که سرنوشت قربانیان فاجعه ۶۷ به دستور مستقیم خمینی پس از ترس رژیم از جسارت مردم در پی پذیرش قطع نامه پایان جنگ و بر اساس پاسخ زندانیان به چند سوال کوتاه در بیداد گاه‌های چند دقیقه ای رقم زده شد. قربانیان تابستان خونین ۶۷، همچون دیگر به خاک افتادگان راه رهایی مردم ایران،  به خاطر عقایدشان اعدام شدند. نه پرونده سیاسی آنان، نه فعالیت‌های آنان در زندان، بلکه اندیشه و سرسپردگی شان به عقایدشان و آزادی اندیشه شان،  و حتی در موارد بسیاری امتناع ساده از نماز خواندن و روزه گرفتن ، آنان را در برابر جوخه مرگ قرار داد. از تاکید بر این حقیقت بویژه در شرایطی که ادمکشان و قصابان جمهوری اسلامی قتل عام زندانیان را از افتخارات خود می‌دانند، و همچنین در شرایطی که شکنجه گران و آدمکشان نظام پهلوی با صراحت و بی‌ شرمی تمام از به زنجیر کشیدن، شکنجه و اعدام جوانان کشور به خاطر خواندن رمان "خرمگس"  دفاع می کنند، نباید خسته شد و دست کشید. تاکید بر این نکته، بویژه در شرایط کنونی، پس از توافق هسته ای و نگرانی تازه رژیم از جسورتر شدن مردم، از اهمیت بالائی برخوردار است. رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی با همان قساوتی که فاجعه تابستان خونین ۶۷ را رقم زد، می تواند دست به جنایات تازه ای بزند.

 ۲۷ سال پس از تابستان خونین  ۶۷، حتی نام، محل دفن و  وصیت نامه بسیاری از عاشق‌ترین مردگان آن سال هنوز ناشناخته است. یاد جاودان آنان، و همه جانباختگان آزادی، اما، همچون قطره‌های الماس در آسمان تاریک کشورمان می درخشد. در مبارزه برای پیگیری جنایات سال ۶۷ خانواده‌های شهیدان و زندانیان سیاسی نقش تعیین کننده و کارسازی داشته اند و خواهند داشت. بازماندگان داغدار و رنج دیده بودند که سکوت مرگبار کشتارها را شکستند.  همین خانواده‌ها بودند  که با اعتراضات، تحصن ها، تجمع ها، خبر رسانی، جنگ روزانه و نابرابر در مقابل زندان ها، بیدادگستری ها و خاوران ها، توانستند جنایات جمهوری اسلامی را افشا کنند و دادخواهی از قربانیان سال ۶۷ و تمام دهۀ خونین شصت را به یکی‌ از مهمترین ارکان مبارزه علیه جمهوری اسلامی تبدیل کنند. درست به همانگونه که  خداحافظی با عزیزان از دست رفته، بدون انتشار اسامی و  محل دفن آنان و آزادی سوگواری برای آنان ناممکن است، هیچ جنبشی برای آزادی زندگان در ایران، بدون دادخواهی برای جان باختگان و شهیدان این مرز و بوم  کامل نیست.  مبارزه برای آینده‌ای بهتر، ناگزیر با مبارزه برای پیگیری دادخواهی مظلومان گذشته با هم گره خورده است. چنین جنبش و مبارزه ای، ضمن استفاده خلاقانه از همه فرصت های ممکن و جذب وسیع‌ترین همدردی‌ها و همبستگی های بین المللی، قطعآ باید مستقل باشد و مستقل بماند. یاد  عزیزانی  که گرانبهاترین دارائی خود، یعنی‌ زندگی‌شان را، فدای آرمان‌های شان کردند، گوهر بی‌ بدیلی است که نمی‌توان به حراج گذاشت. دادخواهی،  فتح و شادی را شاهان و شیخان وطنی، شیوخ منطقه و حامیان امپریالیست آنها به ما نخواهند بخشید.

هیئت اجرایی سازمان کارگران انقلابی‌ ایران (راه کارگر) در بیست و هفتمین سالگرد تابستان خونین ۶۷، یاد جان باختگان این فاجعه هولناک و تمامی شهدای راه رهائی مردم ایران را گرامی می دارد و  به خانواده‌های داغدار و رنج کشیده همه آنان درود می فرستد و در مقابل فداکاری و شجاعت بی‌ همتای آنان سر تعظیم فرود می‌آورد. جای تک تک این شهیدان خالیست، یادشان مقدس و خاطره شان جاودان. در بیست و هفتمین سالگرد تابستان خونین ۶۷ با عشق، زندگی‌، رزمندگی و پایداری تجدید پیمان  می بندیم و بار دیگر یادآوری می‌کنیم که دادخواهی، آزادی سوگواری، آزادی‌های سیاسی و دموکراسی در ایران، بدون سرنگونی جمهوری اسلامی و درهم شکستن دستگاه‌های سرکوب آن امکان ناپذیر است. تاریخ جمهوری اسلامی، تاریخ زندان، شکنجه و اعدام است. خصومت و دشمنی جمهوری اسلامی با حق اندیشیدن، دموکراسی و حاکمیت مردم غیر قابل انکار است. بر همین اساس هر نوع توهم پراکنی در باره احتمال و امکان آشتی‌ این نظام با حاکمیت مردم، معنایی جز خاک پاشیدن به چشم مردم ایران و خیانت به آنان و ایستادن در برابر پیکار برای نان و آزادی ندارد.

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی! زنده باد سوسیالیسم

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

شنبه ۲۴ مرداد ۱۳۹۴ برابر با ۱۵ اگوست ۲۰۱۵