اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

به مناسبت بیست و هشتمین سالگرد قتل عام تابستان ۱۳۶۷

خون شهدای آن کشتارها، همچنان در جوشش است!

امسال، بیست و هشت سال پس از آن جنایت هولناک در تابستان ۶۷، در شرایطی یاد آن شهیدان  را گرامی می داریم که با انتشار نوار صوتی سخنان آیت الله منتظری  در جمع "هیئت مرگ"، سندی تاریخی در اختیار افکار عمومی ایران و جهان قرار گرفته است. این سند تاریخی که گوش دادن به آن و شنیدن قهقهه های مستانه جنایت کاران بیرحم و قسی القلب، و نحوه حرف زدنشان در باره جان انسان ها، خشم و نفرت هر انسان شرافتمندی را بر می انگیزاند، همه مسئولان و دست اندرکاران رژیم جمهوری اسلامی را در موقعیت دشواری قرار داده است. آنها در روزهای اول دچار  دستپاچگی شدند، زیرا از عواقب به روز شدن آن جنایت وحشت زده اند و سکوت یا واکنش هایشان نیز این را نشان می دهد. واکنش رهبر کنونی رژیم، مجلس خبرگان رهبری، مقامات ، مسئولان حکومتی ، و هم چنین جنایت کاران "هیئت مرگ" که امروز ردای وزارت و تولیت آستان قدس رضوی بر تن دارند، نشان می دهد که جمهوری اسلامی به معنای واقعی کلمه رژیمی جنایت کار، ضدبشری و بیرحم و بنیانگذار تفکر داعشی است. سران و دست اندرکاران رژیم تلاش می کنند آن جنایت هولناک و کلیه کشتارهای دهۀ  شصت را به نام مبارزه با مجاهدین "همدست صدام حسین" جا بزنند و از چهرۀ "نورانی" خمینی "خون ریز، سفاک ، فتاک" دفاع کنند. بیهوده نیست که امروز نیز شاهد قتل عام زندانیان سیاسی و زندانیان سنی مذهب به بهانه مبارزه با داعش در زندان های کشور هستیم. حالا همه مردم بخوبی می توانند این سئوال را در برابر سران رژیم و دست اندرکاران حکومت قرار دهند که تفاوت اقدامات آن روز و امروز شما با اقدامات داعش در کجاست؟

دفاع صاحبان قدرت از آن جنایت هولناک  و سکوت بخش اعظم اصلاح طلبان حکومتی در این مورد، تردیدی باقی نمی گذارد که پروژه اصلاح طلبی در رژیم اسلامی و پروژه "اسلام رحمانی"؛  پروژه های شکست خورده ای هستند. امروز، در شرایطی که این سند تاریخی، حقانیت تمامی گفته ها و تلاش های خانواده های شهدای آن قتل عام هولناک را به اثبات رسانده است، بی اعتناء از کنار موضوع گذشتن و تلاش برای ادامه "توطئه سکوت حکومتی" در این رابطه، چیزی جز همدستی آشکار با جنایت کاران و تمامی مسئولان رژیم "خون ریز، سفاک، فتاک" نیست. روشن است که بدون پیوستن به جنبش دادخواهی خانواده های شهدا و تلاش برای روشن کردن ابعاد این جنایت هولناک، علنی شدن اسامی تمام جان باختگان، و روشن شدن محل دفن آنها و همچنین به محاکمه سپردن تمامی آمران و عاملان آن جنایت به دست عدالت، نمی توان به سوی شرایطی دمکراتیک  که همبستگی انسانی مردم کشور را تامین کند، رهنمون شد. ناگفته نماند که  تا این رژیم  جهنمی و تفکر داعشی حاکم بر آن در قدرت است، نمی توان به این خواست بر حق دست یافت. اما گسترش جنبش دادخواهی  که هیچ نیروئی قادر به جلوگیری از پیشروی آن نیست، می تواند در این راستا نقش بسیار مؤثری ایفا کند. نباید فراموش کرد که در فردای  شرایط دمکراتیک آینده در کشور نیز بدون بررسی این جنایات و بدون روشن شدن تمامی حقیقت نمی توان  جامعه ای عاری از خشونت سازمان داد.

جنبش دادخواهی قتل عام شدگان تابستان ۶۷ و تمامی  اعدام شدگان دهۀ ۶۰، اکنون بیش از گذشته، باید فشار خود را برای بسیج افکار عمومی تشدید کند. امروز در شرایط وجود شبکه های اجتماعی ، رسانه های همگانی غیرقابل کنترل توسط رژیم و امکان دسترسی سریع به اخبار و اطلاعات و فراهم شدن زمینه های شکل گیری گروه های حمایتی، می توان، هم با توطئه سکوت مقابله جدی تری کرد و هم بخش گسترده تری از مردم و بویژه جوانان را با فضای آن سال های خونین آشنا ساخت تا امکان فریب آنها با مفاهیمی گنگ و دروغین مثل "دوران طلائی امام" از میان برود. جنبش دادخواهی خانواده های شهدا، امروز باید پرچم همبستگی با عزیز از داده های دیگر نیز ارتباطی مستحکم ایجاد کند و دامنۀ جنبش خود را گسترش دهد. امروز دفاع و همبستگی با خانواده های بهائیانی که اعدام می شوند، خانواده های جوانان سنی مذهب و حتی سلفی و داعشی که بر سر آزادی عقیده خود جان می دهند، و همه آنهائی که به بهانه های گوناگون عقیدتی توسط رژیم داعشی تیرباران می شوند، باید یکی از وظایف جنبش دادخواهی باشد که مانع از آن شود که دوباره با شرایطی چون تابستان۶۷ مواجه شویم.

مردم و بویژه جوانان کشور برای ساختن فردائی بهتر، فردائی بدون خشونت، شکنجه و اعدام؛ فردائی بدون تبعیض و نابرابری جنسی، قومی و فرهنگی؛ فردائی بدون فقر و تنگدستی؛ فردائی بدون غارت، چپاول و بهره کشی، و فردائی شکوفا از آزادی، برابری و همبستگی انسانی به برخورد دقیق و بیرحمانه با تاریخ خود نیاز دارد. مردم و بویژه جوانان باید بدانند که بخش اعظم آن جان های پاکی که در تابستان ۶۷  و در دهۀ ۶۰، با سرافراشته، تیرباران شدند یا بالای دار رفتند، برای برپائی چنین فردائی جنگیده بودند و از دم  تیغ ارتش "امام خون ریز، سفاک، فتاک" گذرانده شدند تا امکان برپائی استبداد بیرحم دینی و داعشی که مدافع سرسخت غارت، چپاول، بهره کشی و سازمان دهی آپارتاید جنسی، دینی و قومی است، فراهم گردد.

سازمان ما، ضمن ادای احترام به خانواده های شهدا و جان باختگان آن قتل عام خونین و تمامی اعدام شدگان دهۀ شصت، در برابر عظمت مقاومت آن شهیدان که جان عزیزشان را همچون دیگر به خاک افتادگان راه رهایی مردم ایران،  بر سر دفاع از عقایدشان گذاشتند، و نه به خاطر پرونده سیاسی شان  یا  فعالیت در درون  زندان، بلکه به دلیل تفکرشان و سرسپردگی به عقاید خود و آزادی اندیشه تیرباران یا "آویزان" شدند، سر تعظیم فرود می آورد. روشن است همه آنهائی که برای آزادی جنگیده اند، ممکن است افکار مترقی نداشته باشند و حتی دارای تفکرات داعشی بوده باشند، اما دفاع از آزادی عقیده و دفاع از حق انسانی تک تک آنهاست که می تواند به اهرم شکنجه و اعدام پایان دهد و این شیوه های غیرانسانی را از مناسبات رفتار با دگراندیشان حذف کند. اکنون که کوس رسوائی رژیم اسلامی از بام افتاده و توطئه سکوت جهنمی شان در هم شکسته شده ، شرایط برای سازماندهی مستقل و مردمی جنبش دادخواهی خانواده های عزیز از دست داده، بیش از پیش فراهم آمده است. جنبش مستقل دادخواهی خانواده ها، نیازی به قیم و بویژه قیم های مرتجع خارجی ندارد. بویژه قیم های مشکوکی که  بخواهند خون شهیدان این مرز  و بوم را  اهرمی در دست شیوخ مرتجع عرب شیخ نشین های اطراف خلیج فارس و یا کنفرانس سران مرتجع کشورهای اسلامی قرار دهند. جنبش مستقل دادخواهی خانواده های شهدا، اکنون به پشتوانه افکار عمومی کشور و آگاهی نسل جوان بیش از پیش می تواند فشار بر حکومت را افزایش دهد و راه حقیقت را بازگشاید و در کنار مبارزات دیگر جنبش های اجتماعی کشور، راهی برای در هم شکستن فضای کنونی و ایجاد شرایطی نوین در کشور فراهم آورد. تا بتوان بر ویرانه های این رژیم داعشی و خونریز و جهنمی که هنوز از آن کشتارها دفاع می کند، حکومتی بر پا کرد که حفظ حرمت انسان را در سرلوحه وظایف خود قرار دهد.

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

سه-شنبه ۹ شهريور ۱۳۹۵ برابر با ۳۰ اگوست ۲۰۱۶