Rahe Kargar
O.R.W.I
Organization of Revolutionary Workers of Iran (Rahe Kargar)
به سايت سازمان کارگران انقلابی ايران (راه کارگر) خوش آمديد.
دوشنبه ۱۹ مهر ۱۳۹۵ برابر با  ۱۰ اکتبر ۲۰۱۶
 
 برای انتشار مطالب در سايت با آدرس  orwi-info@rahekargar.net  و در موارد ديگر برای تماس با سازمان از;  public@rahekargar.net  استفاده کنید!
 
تاریخ انتشار :دوشنبه ۱۹ مهر ۱۳۹۵  برابر با ۱۰ اکتبر ۲۰۱۶
چشم انداز جنبش نفی اعدام در ایران؛

چشم انداز جنبش نفی اعدام در ایران؛

در آستانه ی روز جهانی مبارزه با اعدام

 

رضا رئیس دانا

 

ده اکتبر روز جهانی نفی اعدام است. برای هر فعال حقوق بشر جای هیچ تردیدی نیست که مبارزه ی هر چه گسترده تر علیه اعدام یکی از مهم ترین حوزه های مبارزه برای حقوق بشر است. این موضوع به خصوص در کشور ما که یک رژیم تاریک اندیش و قرون وسطایی، ارعاب ناشی از اعدام را تکیه گاه اصلی کنترل اجتماعی قرار داده و در قتل عام سازمان یافته حکومتی هر سال رکورد شکنی می کند و صدرنشینی می کند، اهمیت زیادی دارد. تایید حکم شانزده سال زندان برای نرگس محمدی در دادگاه تجدید نظر درجه ی حساسیت رژیم کشتار و اعدام به هر تلاش سازمان یافته برای لغو اعدام را نشان می دهد و هم شرایط دشوار و پر هزینه ی مبارزه علیه اعدام را. با این حال پرهزینه بودن مبارزه علیه اعدام اصلا معنایش این نیست که نمی شود به سمت مبارزه موثرتر علیه اعدام جهت گیری کرد. در مبارزه برای نفی اعدام در موقعیتی که ما داریم، اساس این است که پایه اجتماعی واقعا موجود برای مبارزه علیه اعدام را در قاعده جامعه هر چه بیشتر وسعت داد. یکی از مهم ترین و اساسی ترین ملزومات گسترش مبارزه علیه اعدام پل زدن بر شکاف ها و پایان دادن به برخوردهای دوگانه و متناقضی است که در حال حاضر در زمینه ی مبارزه با اعدام به شکل تاسف باری در جریان است. نسبت به اعدام بخشی از شهروندان کشور حساسیت کافی وجود دارد و اعتراضاتی صورت می گیرد، ولی حتی گروه های حامی حقوق بشر نیز اغلب نسبت به اعدام بلوچ ها، عرب ها و کردها در ایران حساسیت کافی ندارند. تا زمانی که مبارزه علیه اعدام از شر تبعیض نسبت به تفاوت های ملی، جنسی، نژادی، مذهبی، فکری و طبقاتی کاملا رها نشده، و انسان و حق عام انسان برای حیات، به معیار مرکزی کنشگری علیه اعدام تبدیل نشده، نمی شود از جنبش گسترده علیه اعدام صحبت کرد. این شکافی است که دستگاه آدمکشی جمهوری اسلامی سالها از آن بهره برداری کرده تا صغیر و کبیر را از دم تیغ بگذراند و تیغ اعدام را دائم تیزتر کند. برای دامن زدن به مبارزه علیه اعدام و فراگیرتر شدن این مبارزه، لازم است که حتما به برخورد تبعیض آمیز نسبت به حق حیات آدم ها،.که خود نقض حقوق بشر است، حساسیت نشان دهیم.

 

ایجاد و فعالیت در شبکه های اقدام برای مخالفت با اعدام های از پیش اعلام شده، یک محور دیگر از حرکت در مسیر تقویت پایه اجتماعی مبارزه علیه اعدام در موقعیت کنونی است. این شبکه ها را می شود با کمک به خانواده های زندانیان در معرض اعدام و بر اساس همبستگی و تقویت صدای اعتراض آنها به اعدام، و کمک وکلای انسان دوست، ایجاد کرد. این شبکه ها می توانند از حمایت اجتماعی در داخل و خارج از کشور برخوردار شوند و افکار عمومی را که قدرت مهمی به حساب می آیند حساس

کنند. شبکه های اقدام، اگر بر محور خانواده های اعدام شدگان و میدان دادن به ابتکارعمل، فعالیت ها و همبستگی خانوادگی و خویشاوندی شکل بگیرند، می توانند حتی پس از موفقیت یا ناکامی موردی، به شکل فعالیت بشردوستانه در جهت نجات جان زندانیان ِ دیگر ِ در معرض اعدام متحول شوند. این گونه شبکه ها می توانند ماندگاری داشته باشند و فعالیت های لازم را در مورد اعدام های دیگر انجام بدهند.

 

پایه ی اجتماعی نفی اعدام را می توان با تقویت جنبش هایی گسترده تر کرد که بر محورعفو زندانیان در معرض قصاص شکل می گیرد. قصاص، تشویق خونخواهی و انتقام جویی فردی از طرف حکومت است به نام دین و شرع. قصاص، به جز فرو کشاندن بیشتر خانواده ی قربانی خشونت در باطلاق خشونت و شریک کردن آن ها در یک جنایت سازمان یافته ی دیگر، نتیجه ای بر جای نمی گذارد. جنبش عفو که در واقع دورزدن قانون وحشیانه ی قصاص است، عملا به معنای تشویق و ارزش گذاری برای حق حیات است. این نوع فعالیت ها با هر عنصری که شکل بگیرد و به هر میزان که وسعت پیدا کند، پایه ی اجتماعی نفی اعدام را در جامعه ی ما گسترش می دهد و از این جهت حائز اهمیت است. بنابراین معیارهای مطلق گرایانه ی ایدئولوژیک، یا حتی به ظاهر اخلاقی، که دامنه ی همسویی در کنشگری برای گسترش فرهنگ عفو را محدود کند، عملا مغایر مبارزه برای نفی اعدام است و جنبش نفی اعدام را تضعیف می کند، و ریشه ی ملاحظات مقید کننده و انحصارطلبانه، مصالح فرقه گرایانه و عافیت طلبانه است.

 

 دست آخر این نکته نیز حائز اهمیت است که کمپین های روشنگری علیه اعدام را واقعا جدی بگیریم و هر جا می توانیم در آن ها موثر شرکت کنیم. این کمپین ها خصوصا در پرونده هایی که توجه وسیع افکار عمومی را به خود جلب می کند، و صف بندی و سنگربندی فکری موافقان و مخالفان اعدام را به وجود می آورد، از اهمیت زیادی برخوردار است. کمپین های روشنگری برای نفی اعدام، نبردهای موضعی مشخص علیه مدافعان اعدام، قصاص و قتل سازمان یافته ی حکومتی است. باید بتوانیم نشان دهیم که برخلاف ادعای رئیس قوه ی قضائیه و برادر تشنه به قتلش که اتفاقا رئیس سازمان حقوق بشر اسلامی نیز هست، یا برخلاف پنداشت های عقب مانده ی سایر مسئولان ریز و درشت حکومتی، اعدام به هیچ وجه بازدارنده نیست. اعدام، اهرم اقتدار حکومت علیه مردم و کیفر خونین مردم است. حتی در جوامعی که دیکتاتوری نیست و تاریک اندیشان داعشی مسلک، قوانین خشونت بار و قبیله ای عصر شترچرانی را به زور به مردم تحمیل نمی کنند،اعدام اثر بازدارندگی ندارد. مثلا کشتار و جنایت در اتحادیه اروپا که مجازات اعدام را لغو کرده است، از کشتار و جنایت در آن ایالت هایی از آمریکا که هنوز مجازات اعدام را اجرا می کنند، بیشتر نیست، بلکه کمتر است. برای کاهش قتل و جنایت، باید با بستر اجتماعی جرم و جنایت مبارزه کرد. کشتن فرد مجرم نه تنها این ریشه ها را دست نخورده باقی می گذارد، بلکه به این صورت که پاسخ جنایت را با قتل های دولتی می دهد، و از این لحاظ خود یه جنایت سازمان یافته است، به بازتولید خشونت کمک می کند . گرفتن حربه ی اعدام از دست رژیمی که حیاتش به ریختن خون مردم گره خورده است، و هر ماه گروه گروه از قربانیان آسیب های اجتماعی را در زندان های سراسر کشور، یا در ملاء عام به دار می آویزد، بخش بسیار مهمی از مبارزه ی ضد استبدادی مردم ایران است. با تقویت پایه های اجتماعی جنبش نفی اعدام، جانبدار حق زندگی و آزادگی باشیم

مطلب فوق را میتوانید مستقیم به یکی از شبکه های جتماعی زیر که عضوآنها هستید ارسال کنید:  

تمامی حقوق برای سازمان کارگران انقلابی ايران (راه کارگر) محفوظ است. 2024 ©