فراخوان زنان جهان برای صلح در عراق

The Worldwide Women

07.01.2006

برگردان ناهید جعفرپور

http://www.womensaynotowar.org

از امروز یعنی روز 5 ژانویه 2006 حرکت اعتراضی جدیدی با شعار " زنان به جنگ نه می گویند" شروع خواهد شد. این آکسیون اعتراضی زنان آمریکائی را چون آلیسه والکر، باربارا لی نماینده مجلس ، سوزان ساراندون، سیندی شیهان و دولورس هویریتا، با زنان کشورهائی چون بریتانیا، کانادا ، استرالیا ، مکزیک، فلیپین ، ژاپن ، اردن ، ایران و از همه مهمتر زنان عراق متحد خواهد نمود.

منظور ما از این اتحاد این است که ما می خواهیم به روئسای دولت های کشورهایمان و جهانیان بگوئیم که ما زنان از جنگ بی مفهوم و بی معنی در عراق به تنگ آمده ایم و می خواهیم که لشگر های نظامی و جنگجویان خارجی از عراق فورا خارج شوند.

تا کنون 200 زن مشهور جهان از این آکسیون پشتیبانی نموده اند. زنان سیاسی ، مادران سربازان، زنان هنرپیشه، و زنان نویسنده و .... در میان پشتیبانی کنندگان بسر می برند.

در حدود 4000 زن قبل از اینکه فراخوان " زنان به جنگ نه می گویند" علنی شود آن را امضا نمودند. هدف ما این است که تا 8 مارس 2006 موفق شویم بیش از 100000 امضای زنان در سرتا سر جهان را زیر این فراخوان ثبت نمائیم. سپس روز 8 مارس این فراخوان عظیم را به کاخ سفید و تمامی سفارت های جهان خواهیم فرستاد.

برای امضای فراخوان لطفا به آدرس انترنتی زیر مراجعه نمائید.
http://www.womensaynotowar.org

ما باید تلاش کنیم که تمامی زنان جهان از این فراخوان مطلع شده و آنرا امضا نمایند.

Eve Ensler, Margaret Cho, Anne Lamott, Maxine Hong Kingston, Barbara Ehrenreich, Lynn Woolsey (نماینده مجلس), Cynthia McKinney (نماینده مجلس), Yanar Mohammed (مسئول حقوقی زنان عراقی), Kelly Doughert

زنان خارق العاده ای هستند که زیر این فراخوان را امضا نموده اند. تمنا داریم به ما بپیوندید و این پیام بزرگ را برای جهانیان بازگو نمائید که ما زنان می گوئیم دیگر " بس" است.

" فریاد زنان برای صلح" یک فراخوان فوری است.

ما زنان جامعه بین الملل ، زنان عراق و زنان از سرتاسر جهان دیگر از این جنگ به تنگ آمده ایم و از اینکه این همه حمله های فجیح به غیرنظامیان جهان می شود به ستوه آمده ایم.
ما بسیاری از عزیزانمان را به خاک سپردیم. بسیاری زنده های معلول را به چشم دیدیم. معلولین جسمی و روحی. این برای ما وحشتناک است که می بینیم زمانیکه خانواده ها محتاج ابتدائی ترین نیاز های انسانی یعنی نان، مسکن، آموزش و بهداشت می باشند چگونه ذخایر با ارزش جهان برای مقاصد جنگی مصرف می گردند.

ما از اینکه دائما باید در وحشت جنگ بسر بریم به ستوه آمده ایم. ما از اینکه مرتبا شاهد رشد سرطانی نفرت و عدم تفاهم در خانه، محله و... مان می باشیم به تنگ آمده ایم.

این آن جهانی نیست که ما برای خود و فرزندانمان آرزو می کنیم. ما زنان بپا خواسته ایم و مرزها را شکسته ایم . ما در قلبمان عشق و در دلمان آتش می کاریم. ما بپا خواسته ایم و متحدا می خواهیم که این خون و خونریزی ها و انهدام ها پایانی بگیرد.
ما لمس کردیم که در عراق چگونه اشغال خارجی، باعث شکل گیری جنبشی مسلحانه ضد اشغال شد. دایره ای بی پایان از خشونت که مرتبا به نقطه آغاز خود می رسد. ما قویا بر این باوریم که زمان تغییر این مدل فرا رسیده است. تغییر مدل نظامی بعنوان تنها راه حل حل اختلاف. ما خواهان مدلی که در مسیر خواسته های زیر حرکت نماید می باشیم:

ـ خارج شدن کلیه لشکر های خارجی و جنگجویان خارجی از عراق

ـ اقداماتی که باعث شود عراقی های بدون حقوق شهروندی بطور کامل در جامعه جا بیافتند

ـ حضور و شرکت کامل زنان در این پروسه صلح. زنان در عراق بعد از جنگ باید از حقوق برابر با مردان برخوردار گردند.

ـ از وظایف مهم بر چیدن تمامی پادگان های خارجی مستقردر عراق است

ـ عراق باید کنترل بر نفت و سایر ذخایر معدنی اش را خود بدست گیرد

ـ قوانین خصوصی سازی و تغییر ساختاری که در زیر حکومت اشغالگران به وجود آمده است و پیاده می گردد، باید اجرائیت خود را از دست داده و منتفی گردد. عراقی ها باید فضای اقتصادی بعد از جنگ عراق را خود تعیین نمایند و برایش برنامه ریزی کنند.

ـ باید برای بازسازی عراق تلاش های جدی گردد. برای این کار عراق خود شرکای خود را انتخاب خواهد نمود. تامین مالی این بازسازی باید به خرج و هزینه دولت هائی باشد که برای این اشغال مسئول بوده و می باشند.
ـ باید به این مسئله اندیشید که چگونه یک گروه بین المللی صلح بر این پروسه صلح نظارت نماید. آنچه که مهم است این گروه باید متشکل از لشکری واقعی از طرفداران صلح از تمامی ملت ها باشد. سربازانی که از سوی دولت های اشغالگر در این اشغال شرکت داشتند نمی توانند در این لشکر صلح باشند.
ـ برای اجرای این پروسه صلح ما بدنبال تشکیل جنبشی قوی خواهیم بود. جنبشی که مرزهای انسانی، مذهبی، قومی و نسلی را گذر کند و بدنبال اهداف سیاسی مشخص نباشد. ما تنها با اتحادمان می توانیم عامل فشار برای صلح باشیم. فشار به دولت هایمان، سازمان ملل متحد ، لیگای عربی ، افراد جامعه ملل ، رهبران مذهبی و کسانی که جوایز نوبل صلح را برنده شده اند. ما از تمامی این نهاد ها و انسانها می خواهیم که در این پروسه صلح به ما یاری رسانند تا بتوانیم یک راه حل سیاسی برای صلح بیابیم. ما در زمانی زندگی می کنیم که تشنجات بنیادگرایانه حاکم است. به این لحاظ از رهبران جهان می خواهیم که از خواست های ما پیروی نمائید و به ما در راه صلح کمک کنید و تلاش کنیم آن ارزش های بنیادی را به وجود آوریم و گسترش دهیم که نامش عشق و خانواده است تلاش کنیم در روی این کره خاکی باارزشمان تنها نهال عشق را آبیاری کنیم.