اطلاعیه کانون صنفی معلمان همدان

به مناسبت درگذشت استاد  محمدرضا شجریان

به نام خداوند جان و خرد

شهر ِ یاران بود و خاک مهربانان این دیار

مهربانی کی سر آمد، شهریاران را چه شد؟

درگذشت شهریار موسیقی را به ملت بزرگ ایران بویژه به جامعه ی فرهنگیان کشور تسلیت می گوئیم.

صدای استاد شجریان  تنیده در روح ملت ماست . براستی اگر فردوسی زبان پارسی را جان داد، شجریان موسیقی  را جانی چنان داد. در فرهنگ این  سرزمین جایگاه او را تنها با بزرگانی چون فردوسی می توان سنجید .

 در معرفی فرهنگ ایران  زمین به جهان و نیز در نشان دادن جلوه ی آن به نسل ما و نسل های آینده لااقل در چند صد سال اخیر کسی همپای او نیست.

هر چند مردم ما، در طی قرن ها، طعمِ بیداد ، غارت، جنگ و قحطی را با پوست و استخوان خود چشیده اند، امّا شادمانی، همدلی، امید و آرزوهایشان را مدیون شهریارانی همچون شجریان هستند.

  استاد شجریان، هنرِ فاخری را به مردم ایران عرضه کرد که کسی نمی تواند از کنار ِ آن به سادگی بگذرد. صدای او روحِ بودن را به مشام جان ها چشاند، نوای آسمانی او بود که به شعر حافظ، مولانا و خیام، معنا و حلاوتی دیگر بخشید.

  هوشمندی، پشتکار، خلاقیت و دانش موسیقیایی او در کنار قدرتِ آسمانیِ حنجره اش، سبب شد، هر آنچه از پیشینیان، آموخته بود با رنگ و جلایی ماورایی به قلبِ مردمِ جهان هدیه دهد. در دوبیتی خوانی، به جایگاه رفیعی دست یافت که کسی به آن نرسیده است.

اشعار باباطاهر را، هم او به عرصۀ موسیقی ملی کشاند. در قسمت پایانی آوازش در کنسرت "عشق داند" به همراهی یارِ دیرینش محمدرضا لطفی، از دوبیتی خوانی یک فرایند متفکرانۀ خلاق و بی نظیر ساخت.

تصنیف "سپیده" اش انگیزه ی بودن و روح وحدت بر ایرانیان می بارد و " برآستانِ جانان" ، "بیداد" ، "دستان" ، "نوا" و .... هریک اعجازهایی در هنر موسیقی به شمار می روند. "رندان مست" ، دعوتش به مهرورزی با مردمان و پرهیز از خشونت و بیداد است و دامان این قصه بسی طولانی است...

بی شک او اسطورۀ آواز ایران است. چرا که صدای او صدای فروخفته مردمی بود که در طی قرون در حنجره هاشان زندانی بود.

همراهی استاد شجریان با جریان های اجتماعی، او را به صدای رسای  مردم ایران تبدیل کرد، تا جایی که تصنیف "مرغ سحر" به ترانه ملی کشور تبدیل شد.

شجریان، به گفتۀ خودش، فرزند ایران بود و فرزند ایران خواهد ماند، فرزندی که صدای او، مهر و عشق ورزی ناب را در عمقِ جان ها زنده کرد. صدای او ماندنی ترین صدا از حنجرۀ مردمی بود که از پس قرن ها بر می خاست. صدای او فریاد ستم دیدگانی بود که از نامردمی به ستوه آمده و شعله وار، دشت سینۀ خود را لاله زارِ این مرزو بوم می شمردند. او جزئی از مردم بود و به مردمی ترین شکل زیست و با مردمی به دیدار دوست شتافت.

او چه در آموزش و پرورش و چه در عرصه ی هنر ، معلمی ممتاز بود .

کانون معلمان همدان، از دست دادنِ فرزند ایران را به خانواده محترم شجریان ، خانواده موسیقی کشور،  مردم عزیز ایران، بالاخص جامعه ی فرهنگیان کشور  تسلیت گفته و یاد او را گرامی می دارد .

جهان یادگارست و ما رفتنی

به گیتی نماند بجز مردمی

به نام نکو گر بمیرم رواست

مرا نام باید که تن مرگ راست

کانون صنفی معلمان همدان

مهرماه ۹۹