نگاهی به جنگ پنهان ماشین آدمکشی حکومتی

در حاشیه گزارش جدید عفو بین الملل در مورد اعدام ها در ایران

۱۲ فروردین۱۳۸۹ ـ ۱ آوریل ۲۰۱۰

تازه ترین گزارش سازمان عفو بین الملل بار دیگر اهمیت مبارزه گسترده علیه اعدام به عنوان قتل عمد دولتی در ایران را در مرکز توجه قرار داده است.  گزارش عفو بین الملل می گوید که در سال گذشته میلادی در ایران ۳۸۸ نفر اعدام شده اند؛ این آمار به معنای آن است که دستگاه آدمکشی دولتی در ایران هیچ روزی از کار بازنمانده و هر روز در گوشه ای از ایران بساط اعدام برپا کرده و هرروز دست‌ کم يک اعدام در ايران صورت داده اند. گزارش عفو بین الملل تصریح می کند که بیش از ۵۴ درصد از کل احکام اعدام که در سطح جهان صادر شد در ایران به اجرا درآمده است. در واقع به استناد آمارهای منتشره از سوی سازمان عفو بین الملل می توان نتیجه گیری کرد که جمهوری اسلامی با اعدام هایی که در سال گذشته صورت داد، رکورد اعدام را در سطح جهان شکست. رکوردشکنی نظام ولایت مطلقه فقیه در اعدام در سال گذشته دو علت اساسی دارد که بر هیچ یک نمی توان چشم پوشید: نخستین و واضح ترین علت آن جنبش گسترده ضد دیکتاتوری مردم ایران است. این واقعیت را حتی پراکندگی زمانی اعدام های سال گذشته نیز نشان می دهد: میزان اعدام ها و بویژه اعدام های سیاسی پس از صراحت یافتن خصلت ساختارشکنانه اعتراضات توده ای افزایش یافته است. و مقامات رژیم خود با صراحت گفته اند که اعدام ها با رعب آفرینی نظام ولایی مرتبط است. در این زمینه تنها کافی است تیربک و دست مریزاد احمد جنتی به قوه قضاییه به خاطر به دار کشیدن دو زندانی سیاسی به بهانه شرکت در اعتراضات ضد حکومتی را یادآوری کرد. حکومتی که بقایش تنها به زور سرنیزه ممکن است، هر زمان که موجودیتش را لرزان ببیند اعدام را افزایش می دهد

دومین منشا گسترش اعدام ها در سال گذشته، وخیم تر شدن بحران اقتصادی و اجتماعی در ایران است. فروپاشی زیرساختی اقتصاد ایران در کنار قاچاق گسترده کالاهای ارزان خارجی، به ورشکستگی واحدهای تولیدی، ناتوانی از ایجاد اشتغال، کاهش فجیع سطح بهره وری نیروی کار، رشد بیکاری، فقر و شکاف طبقاتی انجامیده است. این در حالی است که احزاب و تشکل های نیرومند و مستقل توده ای که بتوانند فشار خردکننده ناشی از بحران اقتصادی بر لایه های فقیر و زحمتکش جامعه را در راستای جنگ صنفی و طبقاتی و مبارزات مطالبه محور بکشانند، وجود ندارند. در این شرایط فقر و تهیدستی اگر چه نارضایتی انباشته و آماده انفجاری در میان اقشار و طبقات فرودست پدید می آورد، اما اغلب به سمت افزایش جرم و جنایت منحرف می شود. مرور گزارش های رسانه های ایران از پرونده های جنایی در سال گذشته نشان می دهد که قربانیان به طور عمده از لایه های فقیر و حاشیه تولید بوده اند. آمارهای دست اندرکاران خود رژیم هم بر همین واقعیت معترف است. مثلا داوود صادقی دادستان عمومی و انقلاب شهرستان اهواز در مراسم افتتاح مجتمع ویژه جرایم خاص این شهرستان در ۲۹ بهمن گذشته گفت: ۴۰۰ هزار حاشیه نشین که فاقد هرگونه امکانات رفاهی و اجتماعی هستند نرخ جرم در اهواز را بالا برده به گونه ای که در هر شعب دادیاری و بازپرسی این دادسرا روزانه ۷۰ تا ۸۰ پرونده مورد رسیدگی قرار می گیرد. به اعتراف همین مقام قضایی تنها در اهواز و تنها در ۱۰ ماه منتهی به بهمن ۸۸ در مجموع ۶ هزار پرونده در مجتمع رسیدگی شد و برای ۴ هزار نفر آنان حکم حبس صادر شد. همین وضع در مورد حاشیه نشیان دیگر کلانشهرهای بزرگ کشور نیز جریان دارد. اعدام فقط جلوه ای از جنگ پنهان، خاموش، و وارونه میان نظام ولایی و زحمتکشان حاشیه نشین است. حاشیه نشینانی که در شمار قربانیان اصلی فقر و محرومیت اند، گوشت دم توپ ماشین آدمکشی دولتی را تشکیل می دهند و دائما صف قربانیان اعدام را پر می کنند. حتی گزارش سازمان عفو بین الملل نیز تصریح می کند که بيشترين قربانيان اعدام را، در سراسر جهان، تهي‌دستان و وابستگان اقليت‌های قومي، ملی و مذهبی تشکيل مي‌دهند

بنابراین مبارزه علیه اعدام در جامعه ما برای پیشروی نه فقط به کارزارهای اعتراضی نمونه محور که به دست گذاشتن بر ریشه ها هم نیاز دارد. بدون قطع ریشه های بازتولید فقر و فلاکت در جامعه ایران, بدون سازماندهی زحمتکشان و تهیدستان و کشاندن این توده عظیم لگدمال شده گان به مجرای مبارزات مطالبه محور, باید انتظار داشت که اعدام ها در ایران سال به سال افزایش یابد و هر سال رکورد جهانی سال گذشته را درهم بشکند. برای مبارزه موثر با اعدام باید جنگ پنهان رژیم فقر و فلاکت و تهیدستی را با توده های لگدمال شده جامعه ما علنی کرد, به سطح کشید و به صف مبارزه مطالبه محور مزد و حقوق بگیران  کشور پیوند زد