اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

به مناسبت سالگرد ۲۱ آذر

قیام ملی مردم آذربایجان در ۲۱ آذر۱۳۲۴، برگ رزینی بر تاریخ مبارزات مردم ایران

۶۶ سال پیش مردم آذربایجان به رهبری فرقه  دمکرات آذربایجان با قیام ملی خود برگ زرینی بر تاریخ مبارزات مردم ایران نشاندند. همدوشی و همگامی قیام مردم آذربایجان با مبارزات مردم کردستان به رهبری  حزب دمکرات کردستان نشانه ای از همبستگی ملیت ها برای رسیدن به حق تعیین سرنوشت خود و برای رهائی ایران از ستم دیکتاتوری حاکم بود که در وابستگی به کشورهای امپریالیستی قرار داشت. رهبران مردم آذربایجان بسیار تلاش کردند تا خواست ملی مردم از طریق مذاکره با دولت مرکزی به رسمیت شناخته شود. این تلاش ها با کارشکنی مقامات حکومت مرکزی روبرو شد. از این رو کنگره خلق آذربایجان در ۲۹ و ۳۰ آبان ماه ۱۳۲۴ در تبریز خود را مجلس موسسان اعلام و تدارک برای ایجاد مجلس ملی آذربایجان را آغاز کرد که با انتخاباتی  که در آن زنان حق رأی برابر با مردان داشتند و حمایت و شرکت  وسیع دهقانان به همراه داشت،  تشکیل شد. در روز ۲۱ آذر ۱۳۲۴ مجلس ملی آذربایجان در تبریز گشایش یافت و جعفر پیشه وری رهبر فرقه دمکرات آذربایجان را مأمور تشکیل حکومت ملی آذربایجان کرد. دولت ملی آذربایجان در عمر کوتاه یک ساله ی خود اقدامات بسیاری در راه رفاه و آسایش مردم زحمتکش انجام داد . با مصادره املاک زمینداران بزرگ و فراری،  صدها هزار  دهقان صاحب زمین شدند. قانون کار دمکراتیک تصویب شد و در بسیاری از کارخانه ها کنترل کارگری اعمال گردید. مبارزه با بیسوادی در دستور کار دولت ملی قرار گرفت. زبان آذری به موازات زبان فارسی به عنوان زبان رسمی به رسمیت شناخته شد. برابر حقوقی زنان با مردان به رسمیت شناخته شد و در انتخابات نیز به اجرا درآمد. درعرصه های فرهنگی و هنری نیز اقدامات گسترده ای انجام گرفت. اقدامات دمکراتیک دولت ملی که با حمایت گسترده مردم روبرو شده بود، می توانست الگوی درخشانی برای دیگر ملیت ها و مردم سراسر ایران باشد. همین امر خشم حکومت مرکزی را برانگیخت. حکومت شاه با لشکرکشی در ۲۱ آذرماه ۱۳۲۵ به سرکوب خونین مبارزات مردم آذربایجان دست زد و به حکومت ملی جعفرپیشه وری پایان داد.

ارتجاع شاهانه در پی سرکوب دولت ملی آذربایجان و به دنبال آن، سرکوب مبارزات مردم کردستان و دولت ملی کرد تحت رهبری قاضی محمد، تلاش گسترده ای به خرج داد تا به بهانه ی حمایت دولت شوروی از  این مبارزات ملی و نجیبانه ، خواست و مبارزه ملی  مردم آذربایجان را نادیده بگیرند و ابداع دولت شوروی بنامند و اصل ستم ملی را انکار کنند . اما واقعیت این است که مبارزات مردم آذربایجان و کردستان مبارزات دیرپائی بود که هر چند از حمایت های دولت شوروی که از مبارزات ملیت ها دفاع می کرد برخوردار بود با این حال عمیقأ ریشه در مبارزات ملی مردم داشت. مبارزات ملی مردم آذربایجان از زمان انقلاب مشروطیت با شدت جریان داشت و بسیاری از خواست های دمکراتیک این جنبش توسط شیخ محمد خیابانی فرموله شده بود. سرکوب خشن و بیرحمانه دولت شاهنشاهی، هر چند به یک تجربه درخشان از حکومت ملی پایان داد اما نتوانست نقطه ی پایانی بر مبارزات بر حق مردم آذربایجان و دیگر ملیت های کشور بگذارد. این مبارزات نه تنها در تمامی طول دوران حکومت پهلوی جریان داشت بلکه  پس از انقلاب و در زمان حاکمیت استبداد دینی تحت زعامت ولی فقیه نیز با قدرت ادامه دارد. مبارزات مردم آذربایجان برای احقاق حقوق ملی و رسیدن به حق تعیین سرنوشت خود آنچنان گسترده است که دولت اسلامی حتی از برگزاری مراسم سالانه ی گرامیداشت قیام  بابک خرم الدین که یکی از بزرگترین قیام های دهقانی مردم ایران است،  وحشت دارد و به انحای مختلف مانع از تجمع و گردهم آئی ها مردم به این مناسبت می شود. حتی اقدام گسترده و توده ای مردم برای حفظ محیط زیست دریاچه اورمیه که به خواست ملی مردم آذربایجان تبدیل شده نیز موجب وحشت سران حکومت اسلامی شده است.

مبارزات ملی مردم آذربایجان در ۶۶ سال گذشته، نه تنها فروکش نکرده بلکه شعله های حق طلبی ملی از مرزهای آذربایجان فراتر رفته است. اگر در آن سال ها تنها خلق کرد در کنار خلق آذربایجان  قرار داشت، اکنون مبارزه برای حق تعیین سرنوشت و رفع ستم ملی در دیگر ملیت های کشور به مبارزه ای همگانی تبدیل شده است. امروز، ترکمن ها، بلوچ ها و عرب های ساکن ایران برای رسیدن به حق ملی خود و حق برابر با مردم سراسر کشور مبارزه می کنند. همین امر نشان می دهد که مبارزه علیه ستم ملی نه ابداع کمونیست ها و یا در آن زمان ابداع  دولت شوروی، بلکه مبارزه ی حق طلبانه ای است  که خواست های عمیق مردمی را بیان می کند.  رشد و گسترش این مبارزات وحشت حاکمیت اسلامی را برانگیخته و سیاست سرکوبگرانه ی حاکمیت را در مناطق ملی بسیار خشن تر و ددمنشانه تر کرده است. اعدام های گسترده در بلوچستان، خوزستان و کردستان گواه این مدعاست.  مقامات حکومتی تلاش بسیار به خرج می دهند تا مبارزات حق طلبانه ملیت های کشور را مبارزاتی هدایت شده از خارج وانمود کنند تا از این طریق هم در سرکوب فعالان و مبارزان ملی با دست بازتری عمل کنند و هم بتوانند اینجا و آنجا پشتیبانی  بخش های نا آگاه  مردم کشور علیه این مبارزان و فعالان را بدست آورند. اما این سیاست ها تاکنون با شکست کامل روبرو شده است. همبستگی سراسری مردم با مبارزات مردم کردستان در جریان اعتصاب عمومی مردم کرد در اعتراض به اعدام چهار جوان کرد، بیان این شکست است. همچنین همبستگی عمومی مردم با مبارزات مردم آذربایجان در دفاع از محیط زیست دریاچه اورمیه نیز نمونه دیگری از شکست سیاست های رژیم اسلامی است.

نباید از نظر دور داشت که پیروزی مبارزات ملی و رسیدن به خواست حق تعیین سرنوشت ملی، بدون پیروزی بر ارتجاع حاکم و بدون همبستگی مبارزات ملی با مبارزات سراسری ضداستبدادی به سرانجام مطلوب نخواهد رسید. ملیت های گوناگون کشور زمانی می توانند در شاهراه پیروزی قرار گیرند که مبارزاتشان درهمگامی و همدوشی با خواهران و برادران کارگرشان در سراسر ایران قرار داشته باشد. این مبارزات زمانی می تواند  به نیروی تاثیرگذاری در تحولات سیاسی کشور تبدیل شود که در کنار مبازرات زنان و جوانان قرار داشته باشد. در واقعیت امر هم سرنوشتی و هم پیوندی مبارزات کارگران و زحمتکشان، با مبارزات ملیت ها و مبارزات زنان و جوانان به عنوان چهار نیروی اصلی پیشبرنده ی جنبش ضد استبدادی و آزادیخواهانه ی  کشور می تواند قدرت عظیمی در برابر قدرت سرکوبگر استبداد دینی ایجاد کرده و به عمر آن پایان دهد و اتحادی داوطلبانه و دمکراتیک در ایرانی فدرال ایجاد نماید.

با این حال نباید فراموش کرد که بی حقی مطلق ملیت های کشور و ساکن بودن در استان های مرزی ، همواره چشم طمع سلطه گران خارجی را به همراه داشته است. انزوای شدید جمهوری اسلامی در عرصه ی بین المللی و تلاش های قدرت های سلطه گر برای دخالت در امور داخلی ایران، عاملی شده است که این قدرت ها بخواهند در روند مبارزات ملیت های ایران تاثیرگذار بوده و از این طریق نیز بر جمهوری اسلامی فشار وارد آورند. در این میان نیز هستند جریانات، احزاب و سازمان هائی در میان ملیت های کشور که بر ناتوانی خود در بسیج مردم و بی اعتقادی شان به قدرت مردم چشم فروبسته و به حمایت های قدرت های سلطه گر دخیل بسته اند. برای چنین جریاناتی الگوی دخالت امپریالیستی در لیبی، الگوئی است که امیدشان برای رسیدن به قدرت بدون سازمانیابی توده های مردم را برانگیخته است. برای آن ها درد و رنج مردم و حتی تجزیه کشور و راه افتادن جنگ های برادرو خواهر کشی و یا نابودی تمامی زیرساخت های اقتصادی کشور، اهمیت ندارد. اما در پیش گرفتن این راه و امید بستن به بمب ها برای به ارمغان آوردن دمکراسی و حقوق ملی، خودفریبی بیشرمانه و خیانتی آشکار به آرمان های حق طلبانه ی  ملیت های کشور است که توسط مبارزان و رهبرانی همچون شیخ محمد خیابانی، جعفرپیشه وری و قاضی محمد فرموله شده و با خون پاک شهیدان بیشمار مبارزان حقوق ملی مردم کشور آبیاری گشته است.

سازمان ما در سالگرد قیام ملی مردم آذربایجان، بر این باور است که حکومت ملی فرقه دمکرات آذربایجان و حکومت ملی حزب دمکرات کردستان نمونه های درخشانی از همبستگی ملی  و اتحادی داوطلبانه بود که می توانست دمکراسی در سراسر ایران را نیز قدرتمند سازد. بدون پیوند عمیق مبارزات ملی با مبارزات سراسری مردم، رسیدن به آزادی، دمکراسی و حق حاکمیت ملی امکان ناپذیر خواهد بود. تنها همبستگی ملیت های ایران و ایجاد اتحادی دواطلبانه است که می تواند بنیان های حکومتی ملی و مردمی را فراهم آورد. نباید فراموش کرد که بدون به رسمیت شناختن حق تعیین سرنوشت ملیت ها نمی توان از دمکراسی در کشوری چند ملیتی همچون ایران سخن گفت. از این رو برای ایجاد اتحادی داوطلبانه و بوجود آوردن همبستگی میان مردم، میان کارگران و زحمتکشان ملیت های سراسر کشور، دفاع قاطع و بیدریغ از حق تعییین سرنوشت ملی ضرورتی انکارناپذیر است.

زنده باد آزادی ، زنده باد سوسیالیسم

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

۲۱ آذرماه ۱۳۹۰ـ ۱۲ دسامبر ۲۰۱۱