مدافعین تحریم و دفاع آشکار از شکنجه های گسترده توده ای مردم ایران

رضا سپیدرودی

این واقعیت که جاده تحریم های اقتصادی ایران به سمت نابودی کشیده شده و هر گامی در این مسیر با قربانیانی بی نام و نشان همراه است؛ این واقعیت که تحریم ها آگاهانه و عامدانه برای کیفر مردم ایران وضع شده است؛ این واقعیت که تحریم "هوش" ندارد تا صرفا به افراد نشان دار حمله ور شده و آنها را از پا درآورد؛ و این واقعیت که تحریم ها درهم شکستن زیرساخت های اقتصادی و اجتماعی ایران و انهدام شیرازه های جامعه مدنی را هدف گرفته، همه و همه از خبری که خبرگزاری رویترز دو روز پیش در باره کشتی های متوقف مانده حاوی ۴۰۰ هزار تن مواد غذایی در محدوده بنادر ايران انتشار داد، به روشنی دیده می شود. آنها که بانک مرکزی ایران را تحریم کرده اند به خوبی می دانند که، در دنیای به هم پیوسته کنونی بدون داشتن اسناد محکم اعتباری، تجارت به طور کلی اگر نه ناممکن که بسیار دشوار و پر هزینه می شود؛ می دانند که ایران نفت می فروشد و کالا وارد می کند و واردات بخش اصلی "تجارت" در ایران است؛ می دانند که با دشوار کردن تجارت نان و غله را به روی مردم ایران می بندند، و راه دسترسی این مردم به دارو و درمان را سد می کنند. آنها می دانند که در پس مفهوم "اثرگذاری" تحریم ها، مرگ و میر خاموش توده ای نهفته است. اما چون در عین اعمال تحریم ها می خواهند خود را ناجی و مدافع دموکراسی در ایران و دلسوز مردم هم قلمداد کنند، ائتلاف منفی خود با استبداد حاکم در مجازات دسته جمعی مردم ایران را انکار می کنند.

تحریم هایی که با فشار آمریکا و متحدانش علیه ایران صورت گرفته، بخشی از نقشه عراقیزه کردن ایران است. تلاش برای گردهم آوردن احمد چلبی ها و ایاد علاوی های ایرانی به عنوان "اپوزیسیون" و آموزش آنها زیر پوشش موسسات دولتی به ظاهر بی طرف غربی هم بخشی از این نقشه است. از یک سو مردم را در اثر تحریم ها از پا درآورده و به خاک مذلت می کشانند و وقتی قتل عام خاموش تحریم ها شیرازه های همه چیز را پاشاند مورد تجاوز نظامی قرار می دهند، از سوی دیگر پیکر مجروح و درهم شکسته ایران را از طریق احمد چلبی های ایرانی که در موسسات شان آموزش می دهند، به نیش می کشند. این نقشه قبلا در عراق اجرا شده و اکنون پیراسته از برخی حماقت های جرج بوش و زبان نفرت انگیز جنگ صلیبی او، در بسته بندی تازه به مسیر اجرا کشانده می شود.

کم نیستند هم اندیشان حسین شریعتمداری و کاسه لیسان قدرت که برای به تسلیم کشیدن مردم ایران دارند گرا می دهند. یکی از این افراد رضا تقی زاده از رادیو فرداست. این هم اندیش حسین بازجو به آمریکا و اتحادیه اروپا گرا می دهد که برای اعمال فشار بیشتر به ایران به سراغ ترکمنستان بروند. چرا؟ برای این که "ترکمنستان در حال حاضر معادل ۱۰ درصد از کل مصرف گاز خانگی سراسر ایران، (روزانه بین ۲۰۰ تا ۲۵۰ میلیون متر مکعب) و بیش از ۵۰ در صد از گاز مصرفی استان‌های شمالی ایران، (را) از راه واردات روزانه ۲۳ تا ۳۰ میلیون متر مکعب گاز" تامین می‌کند. بنابراین آنطور که رضا زاده می نویسد: "توقف صدور گاز ترکمنستان به ایران، بعد از اعلام تحریم بانک مرکزی جمهوری اسلامی از سوی آمریکا و تصمیم جامعه اروپا دایر بر قطع واردات نفت خام از ایران، می‌تواند طی ماه‌های آینده مورد توجه قرار گرفته و بار دیگر مناطق شمالی ایران را با بحرانی مشابه با وضعیت دشوار زمستان سال ۱۳۸۶ روبه‌رو سازد." می بینید؟ آقای رضا زاده در آستانه اجلاس کمیته بانکداری سنای آمریکا برای روز پنجشنبه دوم فوریه، ترکمنستان را با انگشت نشان می دهد تا "وضعیت دشوار زمستان ۸۶ در مناطق شمالی ایران" ایجاد شود. این آقا دارد به زبان بی زبانی می گوید کاری کنید مردم استان های شمال ایران در فصل زمستان از سرما یخ بزنند. سوال این است: آیا یخ زدن از سرما نوعی شکنجه توده ای نیست؟ آنهم شکنجه توده ای مردمی که خود گروگان دژخیمان جمهوری اسلامی هستند؟ آیا حسین بازجو در ایران شغلی جز این دارد؟ و آیا رضا زاده که شکنجه توده ای مردم شمال ایران در فصل زمستان را به کمیته بانکداری سنای آمریکا گرا می دهد، طلبکار حسین بازجو که همین جنایت را در مقیاس زندان در حق زندانیان سیاسی انجام می دهد از آب درنمی آید؟

 واقعیت این است که افرادی مثل رضا زاده فقط ابزار بیان واقعیتی هستند که تحریم اقتصادی ایران متضمن آن است. آنها درک می کنند که تا قدرت مقاومت ملتی را درهم نشکنند نمی توانند به سادگی به او تجاوز کنند. وقتی هدف تجاوز و غارت است، معلوم است که شکنجه هم روش آن است و مقاومت هم فقط با شکنجه های وحشتناک و طولانی مدت ممکن است درهم بشکند؛ فقط زمانی که همه ذخایر مادی و معنوی مقاومت پایان یافته باشد و استیصال به حدی رسیده باشد که درست مثل زندانی شکنجه شده ای که اعدام را آرزو و از شکنجه گرش تمنا می کند، تسلیم مفهوم پایان شکنجه را تداعی کند. اما مردم ایران مجبور نیستند از بین حسین شریعتمداری ها و رضا زاده ها انتخاب کنند. گزینه مردم ایران یخ زدن از سرما در زمستان یا تحمل شکنجه های ناشی از ادامه موجودیت دیکتاتوری ولایت مطلقه فقیه نیست. مردم ایران با سابقه جنبش ضد دیکتاتوری ۸۸ می توانند سرنوشت دیگری را برای خود رقم بزنند. احیای جنبش ضد دیکتاتوری می تواند بلندگوهای جنگ و تحریم و خودکامگی را به انزوا کشاند و به دیکتاتوری مذهبی و جنگ افروزان و سلطه طلبان نشان دهد که آرزوی عراقیزه کردن ایران را باید به گور ببرند. مردم می توانند اگر بخواهند.

۱۳ بهمن ۱۳۹۰ـ ۲ فوریه ۲۰۱۲