یادداشت کارگری هفته

کارگران و شورش گرسنگان

یوسف آبخون

تأمین خواست های روزمره کارگران مشروط به تحولات اساسی در سیاست واقتصاد کشور است . اما کارگران  نمیتوانند تا زمان این تحولات در انتظار بمانند، چراکه مبارزه آن‌ها برای خواست های روزمره در شرائط حاضر مبارزه ای برای بقا است نه مثلاً برای بهبود دست مزدها و شرائط کار و زندگی شان.  بحران مالی کنونی که مانند صاعقه ای بر آنان نازل شده، از یک طرف با نابودی یک باره مراکز تولیدی و صنعتی، کارگران را در ابعادی وسیع به صفوف بیکاران و به حاشیه زندگی می راند و از طرف دیگر با گرانی تصور ناپدیر، اندوخته ی نداشته شان را می بلعد. به این ترتیب  شرائط انفجاری مرگ و زندگی و یا خطرفلاکت و گرسنگی کنونی، مبارزه روزمره کارگران را در کنار شورش گرسنگانی قرار می‌دهد  که حالا همه، از دست اندرکاران رژیم گرفته تا دست اندرکاران براندازی آن، در انتظار آنند تا از آن در جهت اهداف خود سود ببرند: امپریالیست ها برای آنکه رژیم را ناگزیر به دست برداشتن از به اصطلاح سیاست هسته ای خود کنند؛ سران رژیم برای آنکه نتایج سیاه کاری های مالی و اقتصادی خود را پنهان کنند؛ اصلاح طلبان برای آنکه به بهانه هراس از این شورش، تکلیف خود را با انقلابیون و براندازان روشن کنند و براندازانی از همه رنگ، برای آنکه تکلیف رژیم را در کوتاه ترین زمان ممکن و بدون اتلاف وقت در سرو کله زدن در باره آینده پس از آن، تعیین کنند. وهمه بدون کم‌ترین دل واپسی و نگرانی، درباره سرنوشت شورش ها و شورشیانی که می‌توانند هدف انتقام جوئی کور پاسداران رژیم و سربازان گمنام نایب امام زمانقرار بگیرند.

 شورش گرسنگان چه سود وزیانی برای جنبش کارکری دارد و مبارزه روزمره  کارکران چه رابطه‌ای با این شورش ها می‌تواند داشته باشد؟

شورش گرسنگان می‌تواند به ضررجنبش کارگری تمام شود و آن را به حاشیه خود براند و می‌تواند بهانه‌ای به دست رژیم برای سرکوب مبارزات روزمره کارگران فراهم کند.  شورش گرسنگان می‌تواند به سود جنبش کارگری عمل کند وبه تقویت مبارزات روزمره کارگران کمک کند به شرط آنکه کارگران خود سازمان یافته بوده و سازمان یافته عمل کنند. به جزاین جنبش کارگری به حاشیه‌ای در شورش گرسنگان تبدیل شده و به سرنوشت آن، هرچه که باشد، دچار خواهد شد.  در‌واقع، سود وزیان شورش گرسنگان برای جنبش کارگری و همین‌طور سرنوشت این شورش به سازمان یافتگی کارگران ومیزان آگاهی از شرائط پیچیده مبارزات روزمره شان دارد. جنبش کارگری  می تواند از فرصت عصیان و نارضائی عمومی برای گسترش سازماندهی طبقاتی  خود استفاده کرده و شورش تهیدستان و مردم عاصی  را درجهت منافع و قدرت  مردم محروم  و اکثریت ستم دیده و لگدمال شده ی جامعه هدایت کند. سازمان های توده‌ای و طبقاتی کارگران در همه جا محصول چنین شرائطی از طغیان های عمومی بوده اند. به ویژه در شرائط بحرانی که کارگران تنها با تکیه بر نبروی خود قادر به برهم زدن تعادل قوای سیاسی به نفع خود نیستند.

 این کار با همراهی جنبش کارگری با خواست مردم گرسنه و جوانان بیکار وشورشی که جائی و طرحی برای دستیابی به  مطالبات خود ندارند ممکن می‌شود. بنابراین کارگران نباید مبارزه  خود را به خواست های اخص خود و در محل کارشان محدود کنند به ویژه در شرائطی که همه خود را قربانی یک تبه کاری رسمی و دولتی از سیاه بازی‌های مالی رژیمی می‌بینند که زندگی آن‌ها، از کار ونان و حتی حیثت ملی شان را یک شبه بر باد داده است. کارگران می باید خواست های روزمره خود را با خواست های عمومی مردمی که خواهان پاسخ گویی و محاکمه شیادان و کلاه بردارانی از سرداران مالی دسته جات مختلف حکومتی از کارگزاران دولتی گرفته تا مباشران بیت رهبری که با بازی‌های دلاری خود مردم را به خاک سیاه  نشانده اند همراه کرده و در هر جا و  مکانی که تهیدستان می رزمند، از مبارزات مردمی شان  پشتیبانی کنند.

۲۸ مهرماه ۱۳۹۱ـ ۱۹ اکتبر ۲۰۱۲