تنها بپاسداشت و گرامیداشت نسرین ستوده و باورِ ساده انسانیش بروشنگری که جز با سوزاندن شمع وجود خویش، برای اندکی روشنائی، در این شبان بلند ظلم،

 «او بیش از این چاره ای نداشت!»

من و قامت شکسته ی انسان

شاهدیم،

با هم می بینیم و

دیریست خون می گریم،

و می دانیم که:

زهر دشنه ی کور شب ـ

خنده ی تلخی ست، در اعماق فقر و ترس و درد

که در رقابت با مرگ

بر تارک ما ـ

پای می کوبد،

نعره ی مستانه بر سقف زور میزند.

من اما می خواهم:

در این شبان بلند وحشت،

اندک نوری باشم،

بر شرمگینگاه بوگندوی این دیو فریب،

تا همگان از دور و نزدیک ببویند و ببیند،

که بوی گند، از کجای این "ولوله" شوم آسمانی برمی خیزد.

می خواهم: آخرین نغمه ی روشن شمعی باشم ـ

با مذاب زلال پایان سرودش ـ

تا خاموشی اش:

چشمه ی پاک غرور و فروغی شود

بر این تاریکی مطلق.

شراره ی رنجی باشم که:

آواز مادرانه اش را

او گم کرد،

آنچنانکه جگرگوشگانش را:

آزاد و آرام هم سیراب نمی توانست کرد!

«پس در این ظلمات»

شمعی شدم!

«تا هدیه نوری گردد»

و شدم!

بهنام چنگائی ـ ۱۳ آدر ۱۳۹۱