یادداشت کارگری

مبارزات پراکنده اقتصادی باید به مبارزه سراسری کارگران علیه رژیم اسلامی تبدیل شود

یوسف آبخون

به گزارش اتحادیه آزاد کارگران ایران  تحصن نمایندگان کارگران هماهنگ کننده سی هزار امضا که در ساعت ده صبح روز ۲۸ آذر ماه در برابر مجلس شورای اسلامی آغاز شده بود در ساعت دوازده همان روز با دیدار این نمایندگان با نایب رئیس مجلس و هم چنین وزیر کار پایان یافت.

در اعلامیه اتحادیه آزاد کارگران آمده که: «هماهنگ کنندگان طومار اعتراضی کارگران با در دست داشتن ده هزار امضای کارگری در اعتراض به سطح دستمزدها و ایجاد تغییرات ضد کارگری در قوانین کار و تامین اجتماعی در مقابل مجلس شورای اسلامی دست به تحصن زدند.

بدنبال این تحصن حدود ساعت ۱۲ ظهر یکی از مشاورین رئیس مجلس در بین تحصن کنندگان حضور پیدا کرد و طی صحبتهایی که مابین طرفین صورت گرفت تحصن کنندگان اعلام کردند ما خواهان ملاقات با رئیس مجلس و صحبت در صحن علنی مجلس با حضور وزیر کار هستیم.  اما از آنجا که جلسه مجلس تمام شده بود از تحصن کنندگان خواسته شد تا با آقای ابوترابی نایب رئیس مجلس ملاقات کنند. به همین دلیل ساعت ۱۲ ظهر شیث امانی و پروین محمدی از هماهنگ کنندگان طومار وارد مجلس شدند و طی ملاقاتی با ابوترابی مسائل مربوط به سی هزار امضای کارگری و خواست کارگران مبنی بر افزایش دستمزدها و بازگرداندن  لایحه ضد کارگری اصلاح قانون کار را با وی در میان گذاشتند در این ملاقات وی ضمن تحویل گرفتن ده هزار امضای مرحله سوم طومار اعتراضی اعلام کرد مجلس صدای کارگر است و بسیاری از نمایندگان نیز با لایحه پیشنهادی وزارت کار مخالفند و ما تلاش خواهیم کرد هر گونه اصلاحی در قانون کار به نفع کارگران تمام بشود. در ادامه این صحبت هماهنگ کنندگان طومار اعتراضی صحبتهای آقای ابوترابی را برای تحقق خواست کارگران کافی ندانستند و ضمن تاکید بر توقف اصلاحات ضد کارگری بر قوانین کار و تامین اجتماعی اعلام کردند ما تغییر می خواهیم.

در ادامه ی حضور پروین محمدی و شیث امانی در مجلس، دو نفر دیگر از هماهنگ کنندگان طومار اعتراضی آقایان شریف ساعد پناه و شاپور احسانی راد نیز به همکاران خود در داخل مجلس پیوستند و در ادامه طی ملاقاتی با رئیس کمیسیون اقتصادی مجلس با بیان مسائل حاد معیشتی کارگران بطور معینی در مورد مسئله افزایش فوری دستمزد کارگران با وی صحبت کردند و نهایتا رئیس کمیسیون اقتصادی مجلس اعلام کرد تلاش خود را در این زمینه خواهد کرد.

هماهنگ کنندگان طومار اعتراضی طی حضور در مجلس بطور مداوم بر حضور وزیر کار در مجلس و پاسخگویی ایشان تاکید داشتند به همین دلیل وزیر کار در کمیسیون اجتماعی مجلس حاضر شد و پروین محمدی با خطاب قرار دادن وزیر کار گفت: چرا به امضای ده هزار کارگر در مرحله اول اعتراض کارگران و سپس به ده هزار امضای کارگران در مرحله دوم جواب ندادید و حتی اشاره ای نیز به این مسئله نکردید، مگر کارگران شهروندان این جامعه نیستند. وی در ادامه صحبتهای خود خطاب به وزیر کار افزود: شما مدام صحبت از سه جانبه گرایی میکنید آنوقت لایحه ای را که برای تصویب به مجلس فرستاده اید حتی در اختیار معتمدین خود از قبیل کانون عالی شوراهای اسلامی نیز قرار نداده اید. پروین محمدی در ادامه صحبتهای خود اعلام کرد: کارشناسان خودتان میگویند خط فقر یک میلیون و پانصد هزار تومان است آنوقت شما فکر میکنید با جهش بی سابقه ای که طی ماههای گذشته در قیمتها رخ داده است کارگران چگونه با دستمزد ۳۸۹ هزار تومانی زندگی کنند. پروین محمدی در پایان صحبتهای خود خطاب به وزیر کار  بر افزایش فوری دستمزدها و مخالفت شدید کارگران با وارد کردن اصلاحات ضد کارگری بر قوانین کار و تامین اجتماعی تاکید کرد و اعلام نمود اصلاحیه ای که در مورد قانون کار در اختیار مجلس قرار گرفته است باید پس گرفته شود. در ادامه این جلسه از آنجا که وزیر کار پاسخ روشن و قانع کننده ای در مورد صحبتهای پروین محمدی نداشت رئیس کمیسیون اجتماعی مجلس اعلام کرد از آنجا که این جلسه، جلسه رسمی کمیسیون اجتماعی مجلس نیست وزیر نمیتواند پاسخ دهد.

در پایان حضور هماهنگ کنندگان سی هزار امضای کارگری در مجلس به آنان اعلام شد برای پیگیری مطالبات کارگران،  آنها را بزودی به کمیسیون کارگری مجلس دعوت خواهند کرد.

هماهنگ کنندگان طومار اعتراضی با قول های مساعدی که از  سوی کمیسیون اجتماعی مجلس، نایب رئیس مجلس و رئیس کمیسیون اقتصادی برای افزایش دستمزدها داده شد به تحصن امروز خود در مقابل مجلس پایان دادند و اعلام کردند همچنان و با قوت بیشتری پیگیر مطالبات مطرح شده در طومار سی هزار نفری کارگران خواهند بود».

در ارزیابی از این حرکت با توجه به شرائطی که درآن قرار گرفته‌ایم یعنی فروریزی کامل اقتصاد و تولید کشور، می‌توان از پیش گفت که وعده‌های نمایندگان مجلس چیزی نبوده است جز وعده‌های سرخرمن برای از سر باز کردن کارگران. واقعیتی که شاید هر دو طرف به آن واقفنند ولی بنا به مصلحتِ خود و شرائطی که دارند به میان نمی آورند ، کارگران به این دلیل، که هنوز از نیروی کافی برای برهم زدن شرائطی که دیگر همه و حتی سران رژیم هم آن را غیر قابل تحمل می دانند برخوردار نیستند. و سران نشسته در مجلس رژیم که چیزی نیستند جز سپاهیان وبازجویان و قاتلان و راهزنان اقتصاد کشور در لباس نمایندگان، که دیگر قادر نیستند نسبت به خطر شورش  به اصطلاح موکلان گرسنه  خود بی اعتنا بمانند . چه کسی است که بتواند این واقعیت را انکار کند در حالی رئیس همین مجلس گفته است که امسال به خشک سالی اقتصادی و یا خشک سالی  مالی برخورد کرده‌ایم و رئیس کمسیون اقتصادی اش  در رابطه با خواست افزایش دست مزد کارگران در میانه سال که گفته  با توجه به تورم سرسام آور کنونی  بعید است که با توجه به کسری بودجه کنونی دولت زودتر از چند روز پایانی سال توافقی حتی در رابطه با افزایش سالانه حداقل دست مزد ها صورت دهد. فراتر اینکه مساله حالا همان‌طور که نماینده اقتصادی مجلس علی دهقان کیا گفته با افزایش بدهی دولت به هفتادو چهار هزار میلیارد تومان عملاً افزایشی در دستمزد کارگران وجود نخواهد داشت و اینکه با تعطیلی ۷۰ در صد کارخانجات و باقی‌مانده ای که تنها با سی در صد ظرفیت شان کار می‌کنند.  مساله اصلی در حال حاضر اصل اشتغال و پرداخت اصل دستمزد ها ست و نه اصلاحات و بهبودی در آن‌ها و یا در قوانینی ناظر بر روابط کار  که دارودسته  فریبکار و فاشیست دولت حاکم بنا به روش قلدر منشانه خود آن را بنا به نفع کامل سرمایه داران و کارخانه داران سپاهی خود و با مبنایی کاملاً نئولیبرال پناهانه درحق اخراج و بی حقوق مطلق و به گرسنگی کشاندن کارگران تغییر داده اند.

  به این ترتیب، در‌واقع همان‌طور که توکلی، "نابغه" اقتصادی مجلس اسلامی هم به این نتیجه ساده رسیده :  راه حل سامان دهی به وضعیت اقتصادی کشور سیاسی است و با ادامه ریاستِ احمدی نژاد این کار اگر نگوییم ناممکن لااقل  بعید است

  اما اگر این رویارویی بین کارگران و سران رژیم در مجلس، فعلاً هنوز کاملاً مسالمت آمیز و هنوزخلاف انتظار، متمدنانه و در زمینه اقتصادی به پیش رفته، به برکت  به جان هم افتادن و جنگ دارو دسته های وحشی و خونخوار رژیم اسلامی  در بستر سرزمینی سوخته از مردم گرسنه و یه جان آمده از غارت وچپاول مغول وار آن‌هاست . ولی در بطن همین رویارویی ها، نطفه های مبارزه سیاسی بسته می‌شود که راه  برای حل مسائل فلج کننده و بن‌بست اقتصادی این کشور را فراهم خواهد کرد.

 مبارزه ای سیاسی که نه آن طور که توکلی می ‌خواهد تنها با پایان ریاستِ احمدی نژاد بلکه به حاکمیت کل دارودسته ائی از جلادان و راه زنانی پایان دهد که هر طرف دیگری را مسئول وضعیت کنونی اقتصاد می‌داند.دارودسته احمدی نژاد که ۳۰۰نفر از دسته مقابل را مالک۶۰ درصد از کل دارایی‌های تاراج شده از بانک های کشورو عامل ورشکستگی اقتصادی کنونی می داندو دسته دیگر که احمدی نزاد و داودستۀ او را در تاراج درآمد های نفتیِ بی حساب اخیر و دلال بازی وبورس بازی ومالک ۴۰۰ هزار میلیارد تومان از نقدینگی ها را، مسول ورشکستگی اقتصادی وتاراج سفره مردم گرسنه می‌داند.

سرنوشت این رویایی هنوز معلوم نیست ولی تا همین جا هم مبارزات کارگران هماهنگ کننده سی هزار امضا نشان می‌دهد که مبارزات کارگران ایران از سطح مبارزات پراکنده  اقتصادی در کارخانجات منفرد فراتر رفته و  همان‌طور که از تحصن روزمره کارگران کارخانه های ورشکسته در برابر مجلس اسلامی شاهدیم به رویارویی در برابر رژیمی رسانده است  که آن را مسئول این ورشگستگی ، بیکاری و گرسنگی خود می دانند.