Rahe Kargar
O.R.W.I
Organization of Revolutionary Workers of Iran (Rahe Kargar)
به سايت سازمان کارگران انقلابی ايران (راه کارگر) خوش آمديد.
سه-شنبه ۵ دی ۱۳۹۱ برابر با  ۲۵ دسامبر ۲۰۱۲
 
 برای انتشار مطالب در سايت با آدرس  orwi-info@rahekargar.net  و در موارد ديگر برای تماس با سازمان از;  public@rahekargar.net  استفاده کنید!
 
تاریخ انتشار :سه-شنبه ۵ دی ۱۳۹۱  برابر با ۲۵ دسامبر ۲۰۱۲
یاداشت های پراکنده

یاداشت های پراکنده!

 

زورگیری در ایران و کابوس رژیم از شورش گرسنگان !

 

محمد رضا شالگونی

 

انتشار فیلم ویدئوئی مربوط به « زورگیری » در فضای وب و سپس دستگیری سریع افراد دخیل در این کار داغ ترین خبری بود که چند روزی در رادیو و تلویزیون و وب سایت های نزدیک به رژیم خودنمائی کرده بود . تبلیغ سرسام آور این «موفقیت بزرگ» احتمال اینکه رژیم در صدد پیش بردن یک پروژه دقیق بوده و هست تا بتواند دور جدید سرکوب های خشن درقبال » شورش های احتمالی آتی» را افزایش دهد ، تقویت می کند . مثلا عباس جعفری دولت آبادی ، دادستان تهران ضمن گفتن اینکه به پرونده سارقین و زورگیران به دلیل در برداشتن ابعادی بزرگ و ملی با قاطعیت و با سرعت عمل رسیدگی خواهد شد ، خواهان فعالتر شدن دوربینهای شهری برای پیشگیری از بروزجرائم شده است . دادستان تهران البته فراموش نکرده تا بگوید : « هر چهار متهم این پرونده افرادی جوان و دارای خانواده ای متلاشی، سابقه دار و بیکار بوده اند.»

در این ارتباط سوالاتی که ممکن است به ذهن متبادر شوند اینها هستند :

 

۱ـ  امکان ساختگی بودن این فیلم تا چه اندازه قابل تصور است ؟

 

۲ـ احتمال وقوع » شورش گرسنگان » در وضعیتی که رژیم بدان گرفتار آمده و برخی ها تورم موجود را بیشتر از پنجاه درصد تخمین می زنند ، به چه میزان واقعی ست ؟

 

۱ـ قدر مسلم این است که بدون اطلاع مشخص نمی شود در بارۀ ساختگی بودن یا نبودن فیلم یاد شده چیزی گفت ؛ اما در جمهوری اسلامی «امکان» حقه بازی های رژیم یا بعضی از باندهای رژیم در این جور چیزها را نمی شود منتفی دانست. یک روزنامه نگار مبارز ایرلندی ( که ضمناً مارکسیست ثابت قدمی هم بود ) به نام کلود کابرن  گفته معروفی دارد که روزنامه نگار نامداری مانند جان پیلجر آن را خط راهنمای خود می داند. او در باره دروغ پردازی دولتمداران قدرت های اورپایی زمان خودش گفته است ، هر آنچه آنان می گویند ، معمولاً عکس اش درست است ، مگر این که چیزی را «رسماً انکار کنند» که در آن صورت می شود گفت ، پس لابد حقیقت داشته است. به نظر من ، اگر این اصل کلود کابرن را در برخورد با گفته های مقامات جمهوری اسلامی و خبرهای رسمی آن ، راهنمای خودمان قرار ندهیم ، کلاه سرمان می رود و به پرت و پلاگویی می غلتیم. در مورد این خبر یک نکته را نباید فراموش کرد: هر بگیر و ببندی ، صرف نظر از این که در باره چه کسانی باشد ، به راحتی می تواند به پوششی دیگر برای سرکوب بیشتر ، مخصوصاً در مورد مخالفان رژیم تبدیل شود. حقیقت این است که در جامعه گرفتار در چنگال جمهوری اسلامی ، جامعه ای که به لحاظ گسترۀ اعتیاد و تن فروشی و فساد ، در بالای فهرست های جهانی است ، زورگیری نمی تواند وجود نداشته باشد و حتی گسترده نباشد ؛ اما نکته مهم این است که عاملان این کار عموماً نمی توانند ، بی ارتباط با مجتمع جهنمی به اصطلاح «سپاه و جهاد و نهاد» دوام بیاورند. پس باید گوش به زنگ بود و دید که این سرو صدایی که قوۀ قضائیه «حکومت امام زمان» راه انداخته ، چه هدف هایی را دنبال می کند.

 

۲ـ  «شورش گرسنگان» یا تهیدستان به جان آمده از فلاکت و نابرابری گسترندۀ کنونی یک احتمال واقعی و جدی است که هم طراحان تحریم های قدرت های غربی روی آن حساب می کنند و هم رهبران رژیم ، خود از ترس آن ، همه پیچ و مهره های سرکوب و اختناق را با دست و پاچگی آشکار ، مدام سفت و سفت تر می کنند. اما مسأله اصلی این است که چنین شورش هایی ( حتی اگر ره بیفتند ) چه نتایجی می توانند در پی داشته باشند؟ نگاهی به تجربه های مختلف نشان می دهد که چنین شورش هایی ضرورتاً نه به سرنگونی رژیم های حاکم می انجامند و نه حتی به بیداری و سازمان یابی سیاسی مردم کمک مهمی می کنند ؛ بلکه حتی می توانند سرکوب حکومت کنندگان را سفت تر و خشن تر سازند. در واقع برخلاف تصور انقلابیان عامی که معمولاً در گفته معروفِ «گرسنه نگهدار تا انقلاب کنند» ، بیان می شود ، انقلاب و مخصوصاً انقلاب های غیر سترون ، با افزایش فلاکت شکل نمی گیرند ؛ بلکه غالباً با اندکی بهبود در سطح زندگی توده های مرد م و بالا رفتن توقعات آنها شکل می گیرند. در هرحال ، انقلابات پیشرو تا حدود زیادی به بالا رفتن آگاهی سیاسی و ظرفیت های سازمان یابی طبقات (یا دست کم لایه های پیشرو طبقات ) محروم نیاز دارند و این در شرایط فلاکت فلج کننده ، قاعدتاً آسیب می بیند. مردم به جان آمده از فلاکت ، بیش از آن که به فکر آنچه می خوهند باشند ، روی آنچه نمی خواهند متمرکز می شوند ؛ مردم به جان آمده از فلاکت ، ضرورتاً روی پای خودشان نمی ایستند ، بسا که در مقابل هر قدرتی و حتی قدرت حاکم زانو می نند ؛ مردم به جان آمده از فلاکت بیش از آن که به اتحاد با هم سرنوشتان خود بیندیشند ، ممکن است مانند غریقی درمانده ، فقط به فکر نجات خود و کسان شان از غرقاب باشند.

http://shalgooni.wordpress.com/2012/12/24/24/

 

مطلب فوق را میتوانید مستقیم به یکی از شبکه های جتماعی زیر که عضوآنها هستید ارسال کنید:  

تمامی حقوق برای سازمان کارگران انقلابی ايران (راه کارگر) محفوظ است. 2024 ©