چقدر سوراخ روی این دیوار است

و گوش بر دیوار که می گذارم

صدای رودخانه می آید

صدای بال بال زدن پرندگان

صدای انسان می آید

فریاد هایی تکه تکه شده .

چقدر نام روی این دیوار است

و چقدر مثل هم گُرگرفته اند نام ها

چقدر چهره روی این دیوار است

چقدر سوراخ روی این دیوار است

نه می بخشیم و نه فراموش می کنیم !

عیدی نعمتی

بیدادی که بر ما در جمهوری اسلامی رفته است در پیشینه ی تاریخی ما مانند ندارد . کشتار در ترکمن صحرا و بندر انزلی تا کشتار در خوزستان وکردستان ، سرآغاز یورش به مردمی بود که برای نان و آزادی انقلاب کرده بودند. رژیم جمهوری اسلامی پایه های قدرت خود را با زندان و اعدام کشتار مخالفین خود توانسته است حفظ کند . کشتار دهه شصت و نسل کشی زندانیان سیاسی در تابستان سال 67 نماد جنایت علیه بشریت و تابلوی راهنمای وجدان های بیدار است تا در جدال با فراموشی ، پیگیری ویادآوری این ستم تاریخی را تا دادخواهی فردا فراموش نکنیم . تلاش ما دراین نبرد میل به ایستادن در گذشته ندارد، برای داد خواهی و جلوگیری از تکرار حادثه ای مشابه در آینده است که ما در گیر موضوعی چنین حیاتی می شویم . آمران ومجریان این جنایت هولناک هنوز در قدرت اند و برای حفظ سلطه خود و چپاول ثروت ملی از تکرار جنایتی چنین هولناک شرم ندارند . همه آن کسانی که به نام دین و دولت برای بقای خود در قدرت دست به چنین جنایت هولناک زده اند مسئول این مرگ های تاریخی هستند . جرم های ملی شامل مرور زمان نمی شوند . کشتار دهه شصت جنایت علیه بشریت است . چشم بستن براین جنایت ، تائید بیدادگری های تازه است . آن کس که خواستار دادخواهی است ، دادگاهی مستقل بین خود و متهم قرار می دهد و خواهان آشکار شدن آن جنایت ها در پیشگاه تاریخ است برای درس آموزی ونگاه روشن به آینده .

نه می بخشیم ونه فراموش می کنیم . بخشش پیش از داوری به معنای چشم پوشی و فراموشی بی عدالتی در گذشته و صحه گذاشتن بر جنایت های تازه است. آن کس که چشم بر بی عدالتی ها و جنایت ها وبی رحمی های دیروز می بندد و بی تفاوتی پیشه می کند ، خواه نا خواه هم دستِ بانیان قساوت های امروز می شود . بخشش پیش از دادرسی ،فراموش کردن رنج و استقامت زنان وُ مردان آزادی خواه و عاشق زندگی است که به خاطر باور هاشان شکنجه و اعدام شدند و همچنین صحه گذاشتن بر بیدادگری و جنایتی است که تا امروز ادامه دارد .

باز آفرینی و روایت بیدادی که در جمهوری اسلامی بر مردمان میهن ما رفته است و می رود ،مکتوب و سند کردن آن در حوزه هنر و ادبیات می تواند ما را از گزند فراموشی در روند تاریخ در امان نگه دارد . دیدن از منظر هنر و ادبیات پویاتر و زنده تر از هر قضاوتی در مسیر تاریخ همراه انسان خواهد بود چرا که ادبیات از درون با هستی آدمی و چند و چون گذرانش در گیر است . اگر تاریخ از اتفاق فاصله می گیرد تا آن را روایت کند ، هنر وادبیات از درون آن اتفاق و پاره ای اوقات در مقام پیشگو ، اتفاق را روایت می کند واز این منظر هشدار دهنده است .

یاد و خاطره جان دادگان آن جنایت هولناک را زنده نگه داریم وزنگ ها را برای زندگی بهتر در نبرد سیاسی وفرهنگی علیه حکومت جهل وخرافه پر طنین تر به صدا در آوریم .

شب از صدای بولدوزرها

سوراخ می شود

نَفَس

از گورها بر می آید

ابرهای سربی چتر می زنند

شقیقه ها پهلو به پهلو

خط ارتباط اند

در گورهای جمعی .

شب از صدای بولدوزرها

سوراخ می شود

بذر خون

خاک را به مرگ های بی زمان

مهمان می کند .

شب می لرزد

وحشت سایه گسترده

بادِ تیره می وزد

لایه لایه غبار وُ

بوی مردگان زنده را

که پرنده ای در گلو

و خودکاری در دست دارند

تا دورها می برد .

شب ازصدای بولدوزرها

سوراخ می شود

گورها نفس می کشند

خاک تَرَک بر می دارد

از گورها

صدا بر می آید :

باران

ببار

ببار

بر این شوره زار

ببار .

بادها از آسمان خاوران

خیس می گذرند

شب است

پنجره ها وُ

چشمان خیس بیداران !