یادنگاشتۀ رفیق آلبرت سهرابیان

پیشکشِ سیرانوش عزیزم

سیاوش میرزاده

بارِ آخری که دیدمت تکیده بودی

با چشمانی زرد و خسته

حلّاج دهانت امّا سرخ بود

بارِ آخری که دیدمت

نشسته بودی

چونان درختی تنومند و بارآور و کهنسال و

نسب از بی­مرگان بُرده

خانه­ات پُر از ستاره بود

آن ستارۀ رخشانِ شب­های تاریک و

ره گمکردگی را

بر پیشانی­ات سوسوزن دیدم

دانستم که دیگربارت باز نخواهم دید

به خیلِ چاووشان گسترۀ آرزوهای محال و

قلمرو پندارهای شگفت پیوسته بودی

تا مرگ  نفسِ سردش را

بر ما نَوَزد

همۀ آرزوهای درخشان

پرندگانِ آسمانِ تو بودند

با بالهایی نازک و منقارهایی کوچک

در وقت­های تنگ و زمان­های درماندگی

به گاه آماجِ خدنگ­های بی­امان اسفندیاران

پَری از پَرهای سیمرغِ جانت را آتش می­زنیم و

درمانِ زخمهای ناسورِ تنِ تهمتنان­مان می­کنیم

بارِ آخری که دیدمت

اشکِ خونبارِ حسرتِ تهمینه و

زخمِ کاری گردۀ سهراب

به گوشۀ چشمانم

نَم نشاند

دانستم

که دیگربارت

بازنخواهم دید

دوشنبه ۲۰ شهريور ۱۳۹۶ برابر با ۱۱ سپتامبر ۲۰۱۷