به خاطره مانای رفیق ستار کیانی

عیدی نعمتی

خیال آسمان آبی

دمی رها نمی کند

شاهین گرفتار آمده در قفس را.

بال می کوبد

بر دیوار قفس

تن نمی دهد به زندان

اگر آسمان همه فقط یک نگاه باشد.

تا مرگش دررسد

مدام بال  کوبیده است بر دیوار قفس.

از پس گذشت سال ها

هنوز شب که می رسد

من یله می دهم به تنهائی

گلی کنار عکس تو می گذارم

خانه همه حضور تو می شود.

تو آن رهرو نستوه ره عشق بودی و

بر دار زندگی بوسه می زدی

و آنگاه که دژخیم رشته رشته طناب مرگت را می بافت

تو سنگ سنگ فردا را می گذاشتی

تا آفتاب مهربان باشد

با بی پیراهنان

و غم نان

آب نگیرد از چشم بی خبران.

تو رفتی و

اینک تمام قبیله عشق

در مرگ تو سوگوارند

و تا سال های سال

تا دورهای دور

دختران ایل نام تو را

در ترانه هایشان آواز خواهند داد

و باد پریشان تر از همیشه

به هر کجا که رود

بوی تو را با خود خواهد برد

و پلنگان

آنگاه که آفتاب بر یال کوه بیفتد

غرور تو را فریاد خواهند کرد

ای خفته در زمین و

شگفته به هرجا

ای دوست

ای رفیق

ای ستار.