بهنام چنگائی

"عصرِ بیمارِ فلک سواران"

اشک های خونینِ «نسل ها» می دانند:

که گردنه گیران نان و آزادی

این «خدا پناهان» بی آزرم،

پیامِ کدامین دهن گشادها  بودند

 که جز فلاکت را

بکامِ بی کسان نریختند!؟

+

زمینِ طاعون زده می داند:

که رازِ بلاِی موذی،

در چاله های مرگ ـ

  این سروهای شکسته و رفته بدار ـ

"تاوان" چیست!؟

+

امیدِ سوگبار هم می داند:

از کی و کجا شکست، قامتِ عقل برابِر جهل.

در کی و کجایِ خوابِ خوش، نشست ثروت برابِر عدل.

+

  فریادِ اسیران در بند هم می داند:

سودِ سادگی بکامِ کیست

مادرِ جبر بارداِر چیست

این تخمِ شرم، تقاص چیست

لذتِ سنگساریِ دل، گناه کیست

+

بیداران هم با چشمان خیره دیدند،

چگونه و چرا دانائی و هشیاری در شبانِ بلندِ دعا وثنا ـ

بسرقت دزدان آسمان رفتند.

و هنوز می بینند:

شمارِ رویاهاِی نایابِ عصر  ـ

(جز جرعه هوائی و حسرت تکه نانی و کلبه امنی نیست!؟)

دانش: قرن هاست می داند چرا جهل:

«اندیشه» را زیر آوار «تلاوتِ مکر» پوشاند

تا اینچنین «مساعدت» بی یاور بماند

و اینک اما:

سیلآبِ«ریا سواران» آبروی خدایانشان را هم برده است.

و من: در زیر قلعه ی « خدا پناهان» رهائی را می بینم،

که دست بزانوی خویش برده، بجانب ویرانه نشینان می رود ـ

تا راه نجات را آغاز کنند.

«روشنگری» را می بینم

 که دیگر از« خشمِ تاریکِ آسمان» نمی ترسد و "جهنم" که دیگر "پرتگاه جسارت" انسان نیست.

+

دوباره، در «پگاهِ غرور» باید

در دستاِن سفره هاِی خودمانی

گرمِی نان را بینِ دهان هاِی خالی و سرد و خشک، تقسیم کنیم،

و نرمِی نگاه همبستگی را، آغوشِ پر مهرِ همنوع گرائی تا انتهای زمین و زمان بازِ باز بگشائیم،

«دوست بداریم تا دوست داشته شویم»

و هوا را: از آلودگِی گندِ فلکنازان،

 برای تنفسِ پاکِ همگان تهی کنیم.

و «گنبد سوارانِ شرور» را بزیرِ «شعور» در کشیم.

بهنام چنگائی ۱۷ آبان ۱۳۹۱