حتی جنایتکاران هم از حقوق پایه ای اجتماعی برخوردارند

محمد خسروی     

در خبرها آمده بود که "دو تن از متهمان پرونده کهریزک به اعدام محکوم شدند". هر کس با شنیدن خبر، به درستی، نسبت به این اقدام رژیم  دچار شک و بدبینی میشود.  در شرایطی که مردم هر روزه در کوی و برزن ,  کارخانه و اداره، مدرسه و دانشگاه و ... مورد تعرض وحشیانه ماموران رنگ و وارنگ رژیم قرار دارند. زمانیکه حتی خواست دریافت حقوق معوقه ، ایجاد تشکل صنفی، شهروند برابر تلقی شدن زنان، و هزاران خواست پایه ای و ابتدایی دیگر با دستگیری ، تهدید و توهین، شکنجه و تجاوز و اعدام پاسخ گفته میشود، پیشاپیش روشن است که چنین جرثومه ای نمیتواند  با نیت "عدالت گستری"، شکایات  بازماندگان و قربانیان جنایات بازداشتگاه کهریزک را پیگیری کند و قطعا "کاسه ای زیر نیم کاسه "دارد.

به غلط یا درست در ایران معمول است که نه تنها اسامی مجرمین بلکه حتی اسامی متهمین نیز علنی میشود. اما در مورد اخیر هیچ اشاره ای به نام و سمت متهمین این پرونده و دو "مجرم" مذکور نشده است.اساسا چرا "دادرسی"  پشت درهای بسته انجام شد؟ آیا علت غیرعلنی بودن "دادگاه" این نیست که سرنخ جنایات به سران حکومت میرسد؟ آیا خامنه ای، احمدی نژاد، سران سپاه، قاضی مرتضوی، سردار رادان و دیگر دست اندرکاران حکومت نیز جزو متهمین هستند؟ آیا فقط چند سرباز یا بسیجی آمدند و گرفتند و زدند و تجاوز کردند و کشتند و سوزاندند و سر آخر مسولین را مجبور کردند بیایند و از کارهای خودسرانه ایشان حمایت کنند؟ پس باید گفت عجب قدرتی دارند این "عناصر سرخود" و چه جبون و زبون است این دستگاه عریض و طویل  اسلامی! ثبت

واقعیت اینست که بازی کردن سناریوهای اینچنینی و سپس واجبی خور کردن یکی دو پادوی امنیتی اهداف متعددی را دنبال میکند.

 اولاـ نشاندهنده وجود شکاف درونی حاکمیت است و مصرف درون حکومتی دارد. اقدامات اینچنینی با تطمیع و تهدید و بعضا حذف، سعی دارد رابطه میان بخشهای مختلف حکومتی ، که بر سر حق السهم خویش و نحوه اعمال قدرت با یکدیگر درگیرند، را تنظیم کند.

ثانیاـ  مصرف داخلی دارد. باید توجه داشت، حتی آن بخش کوچکی از جنایات  " بازداشتگاه کهریزک" که افشا شد، آنچنان قبیح و غیر انسانی بود که میتواند مردم ، هرچند اندک،  طرفدار رژیم را و یا حتی آدمهای معمولی مذهبی را به جبهه رودر رویی با رژیم سوق دهد. درنتیجه، اجرای این سناریو جد و جهدی برای ممانعت ازریزش نیرو است.

ثالثاـ استفاده خارجی دارد.  شهرت جهانی کهریزک به عنوان گوانتانامو و ابوغریب رژیم تهران ضربه شدیدی به تبلغات خارجی رژیم وارد ساخت و درست در میان آن بخش از نیروها که گرد و خاک تبلیغاتی اش به عنوان داعیه های ضد امپریالیستی هنوز خریدار داشت، ریزش گسترده به جا گذاشت. رژیم با اعلام مجازات شدید دو نفر با هویت مجهول و همچنین صدور احکام زندان برای چند نفر دیگر شاید قصد دارد از شدت این ضربه بکاهد و شاید می پندارد که چنین  سناریویی چه بسا  بتواند از فشار افکار عمومی جهانی بکاهد و کهریزک را به نامی فراموش شده تبدیل کند.

اما صرفنظر از این که مقاصد رژیم از اجرای این پرده از نمایش چیست ، توجه به چند نکته ضرری است .

اول آنکه دادگاه رسیدگی به این پرونده غیرعلنی و بدون حضور شاکی، یعنی بدون حضور همه مردم ایران؛  برگزار شد. علنی بودن دادگاه ها ، حق برخورداری متهمین از داشتن وکیل، انجام دادرسی براساس قوانین و ضوابط قضائی و نه مصالح گروهی- سیاسی ، برابری حقوقی همه آحاد ملت و ... از ابتدایی ترین خواستهایی است که مردم در تظاهرات، مصاحبه ها و مقالات، نامه های زندانیان سیاسی و یا خانواده های ایشان ... به وضوح مطرح میکنند. اما قوه قضائیه، همچون جزیی از مجموعه رژیم  اسلامی، با برگزاری "دادگاه" غیرعلنی، بدون حضور وکیل، ابتدایی ترین خواست و حقوق مردم را، بمعنی دقیق کلمه زیر پا میگذارد. 

نکته دیگرصدور حکم اعدام برای دو "محکوم" پرونده مزبور است. جنون آدمکشی رژیم هیچگاه سر سکون ندارد. اما مردم , مردمی که سی و یکسال شاهد تیرباران و دار زدن و سنگسار بوده اند ، گونه ای دیگر میاندیشند. پیام مادر سهراب حرف همه مردم ما است، وقتی میگوید " من از خون پسرم میگذرم اگر زندانیان سیاسی آزاد شوند". مردم به خوبی میدانند که منظور از دادگاه و مجازات،  اصلاح جامه است، مداوای ناهنجاری های رفتاری است، پاسداری ازحقوق پایه ای شهروندی است و نهایتا ایجاد شرایط مناسب برای رشد آحاد ملت. مادر سهراب بعنوان یک نمونه از مجموعه مردم ایران، با پیام خود نشان میدهد که "انتقام " عملا یک حس شخصی و بیمارگونه است، میداند که شستن خون با خون, "قصاص" و ... سنت های بجا مانده از دوران بربریت و توحش است. مردم خوب میدانند ارزش والای  انسان را ، و به همین دلیل با حذف فیزیکی ، یعنی "مجازات اعدام" شدیدا مخالفت میکنند.