سرنگون باد اردوغان و دولت دزدان! زنده باد کارگران و جوانان انقلابی!

بیانیه‌ی «گرایش بین‌المللی مارکسیستی» در مورد ترکیه

 

آلن وودز

ترجمه‌ی آرش عزیزی

 

جنبش باشکوه کارگران و جوانان ترکیه الهام‌بخش تمام جهان شده است. آن‌چه به عنوان اعتراضی صلح‌آمیز علیه قطع درخت‌های یک پارک برای ساختن مرکز خرید آغاز شد به موجی سهمگین از اعتراضات توده‌ای علیه رژیم وحشی و ارتجاعی اردوغان تبدیل شده است. این جنبش به ابعادی از قیام رسیده است.

 

***

 

وقتی معترضین «اشغال گزی» در روز ۲۸ مه ۲۰۱۳ و چند روز بعد مورد حمله‌ی وحشیانه‌ی پلیس قرار گرفتند، جنبش به سرعت به خیزشی سراسری علیه دولت فاسد و ارتجاعی «حزب عدالت و توسعه» به رهبری رجب طیب اردوغان بدل شد.

 

ناظرین بورژوا گیج شده‌اند. ترکیه نرخ رشد اقتصادی بسیار بالایی داشته است و الگوی ثبات دانسته می‌شد. اما این انفجار ناگهانی نشان می‌دهد که زیر پوستِ اوضاع،‌ نارضایتی در حال جوشیدن بود.

 

دولت حزب عدالت و توسعه در انتخابات سال ۲۰۰۲ به قدرت رسید و از آن زمان تا کنون آرای خود را افزایش داده است. اردوغان در دهه‌ی قبلی بخاطر رشد اقتصادی ترکیه توانست در قدرت بماند. اما فقرا مزیت چندانی از این رشد ندیدند. در جمعیت ۷۵ میلیونی، ۲۰ درصد ثروتمندترین بیش از نیمی از در آمد ملی را دارند و فقیرترین ۲۰ درصد تنها ۶ درصد.

 

نظام مالیات ناعادلانه تمام دوش مالیات را بر گردن کارگران و فقرا می‌اندازد. بیکاری بالا گرفته. اتحادیه‌های کارگری سرکوب می‌شوند و حقوق مردم پایمال می‌شود. ورطه‌ی بی‌پایانی بین ثروتمندان و فقرا، حکومت‌کنندگان و حکومت‌شوندگان، باز شده است. رویدادهای میدان تقسیم تنها جرقه‌ای بودند که باروتی را که در دهه‌ی قبل آماده شده بود شعله‌ور کرد.

 

حکومتِ «عدالت و توسعه» بسیار سرکوبگرانه و ضددموکراتیک بوده است. اردوغان مستکبر و خودکامه است. او ترکیه را به یک قدمی جنگ با سوریه کشانده که حرکتی بسیار نامحبوب است. او قوانین اسلامی به جامعه آورده که مشخصه‌ی سکولارِ دولت را زیر سوال می‌برند.

 

رشد اقتصاد بر پایه‌ی تزریق وسیع سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی بود که با خصوصی‌سازی دارایی‌های دولتی جذب شد. اما ترکیه بدهی خارجی عظیمی انباشت کرده و اکنون تقریبا به سکون رسیده و استانداردهای زندگی در حال سقوط هستند.

 

علیرغم ادعای اردوغان که جنبش شامل «افراطیون» است، در واقع مشخصه‌ی آن بسیار وسیع است. تظاهرات‌های توده‌ای در سراسر کشور همراه با شرکت کارگران، دانشجویان، مستمری‌بگیران، کردها و علوی‌ها و حتی طرفداران فوتبال از باشگاه‌های رقیب استانبول (فنرباغچه، بشیکتاش و گالاتاسرای) بوده است. پرچم‌های سرخ سازمان‌های سوسیالیست و کمونیست را می‌توان کنار عکس‌های آتاتورک دید و پرچم‌های کردها کنار پرچم‌های ناسیونالیستی ترک‌ها برافراشته شده‌اند که در گذشته غیر قابل تصور می‌بود.

 

حداقل دو هزار نفر دستگیر شده‌اند و حداقل ۳ نفر کشته شده‌اند اما سرکوب وحشیانه‌ی پلیس تنها نفت روی این آتش ریخته است. تظاهرات‌ها به حداقل صد شهر کوچک و بزرگ گسترش یافته‌اند. توده‌ها علیه پلیس می‌جنگند و در بعضی موارد آن‌ها را عقب می‌زنند.

 

جنبش اعتراضی تا همین حالا به چند پیروزی مهم رسیده است. پلیس را وادار به عقب‌نشینی کرد، حداقل موقتا در بعضی مناطق. دولت را به گوشه‌ای کشانده. تهدیدهای خشونت‌بار اردوغان در روزهای اول جای خود را به صداهای آشتی‌طلبی داده‌اند. این‌ها از گاز اشک‌آور و باتوم پلیس خطرناک‌ترند. هیچ اعتباری به این «آشتی»ّهای دروغین و ریاکارانه نمی‌شود داد.

 

تمام پیشنهادهای دولت دروغند و هدفشان ایجاد تفرقه و پراکنده کردن جنبش است. دولت می‌گوید در میدان تقسیم دیگر مرکز خرید نمی‌سازد - فقط مسجد می‌سازد! این بیانیه تحریکی ابلهانه است و توهینی به مردم استانبول.

 

مردم ترکیه خسته‌ شده‌اند که حقوق دموکراتیک‌شان را دار و دسته‌ای پایمال کند که به نام اسلام سخن می‌گوید اما خدای واقعی‌اش، پول است، که مسجد جامعش، بازار سهام است و روحانیون ارشدش، محتکرین حریص. این دولت از منافع آن‌ّها است که دفاع می‌کند و بس.

 

دولت اکنون می‌گوید به «حق تظاهرات صلح‌آمیز احترام می‌گذاریم» و در عین حال پلیس، به همراه اوباشِ فاشیستِ حزب عدالت و توسعه، مردان و زنان بی‌دفاع در خیابان را کتک می‌زنند، گاز اشک‌آور می‌زنند و بهشان شلیک می‌کنند و هزاران نفر به «جرم» تظاهرات دستگیر می‌شوند.

 

در این مرحله، خواسته‌های اصلی مردم دموکراسی و عدالت اجتماعی هستند. اما تا وقتی دولت در دست اردوغان و دار و دسته‌ی او است نمی‌توان صحبتی از دموکراسی کرد. اولین شرط ترکیه‌ی حقیقتا دموکراتیک کنار زدن دار و دسته‌چی‌های فاسد آنکارا است. شعار اصلی باید این باشد: سرنگون باد اردوغان! سرنگون باد دولت دزدان و سرکوبگران!

 

«گرایش بین‌المللی مارکسیستی» همبستگی تمام و کمال خود را با کارگران و جوانان انقلابی ترکیه که مشغول نبرد شجاعانه برای حقوق‌شان هستند اعلام می‌کند. ما از جنبش کارگری در سراسر جهان می‌خواهیم دست به سازمان‌دهی اعتراض علیه سرکوب پلیس که دولت ترکیه سازمان می‌دهد بزند.

 

- توقف بلافاصله‌ی سرکوب و آزادی بلافاصله‌ی تمامی تظاهرکنندگان دستگیرشده و تمام زندانیان سیاسی زندان‌های ترکیه.

- دستگیری و محاکمه‌ی عمومی تمام عناصر درگیر در حملات به تظاهرکنندگان. نه فقط افسران پلیس و نیروهای امدادی فاشیستیِ «حزب عدالت و توسعه» که روسای پلیس و وزرایی که دستور این سرکوب وحشیانه را دادند. اول از همه، اردوغان.

 

- حقوق کامل دموکراتیک از جمله حق تظاهرات و حق تجمع.

 

- رفع بلافاصله‌ی تمام محدودیت‌ها بر فعالیت اتحادیه‌های کارگری و فعالیت سیاسی در مدارس و دانشگاه‌ها.

 

- قطع سانسور!  تظاهرکنندگان، اتحادیه‌های کارگری، کارگران و دانشجویان باید دسترسی تضمین‌شده به رسانه‌های توده‌ای پیدا کنند تا نظرات خود را آزادانه نزد مردم ترکیه بگذارند که دسترسی‌شان به اطلاعات سلب شده و دولت مشتی دروغ به خوردشان داده است.

 

ما موافقیم که مبارزه برای تک تک خواست‌ّهای دموکراتیک ضروری است. طبقه‌ی کارگر خواهان کامل‌ترین دموکراسی است تا زمینه را برای مبارزه در راه سوسیالیسم آغاز کند. اما جنبش انقلابی ضرورتا فرای خواسته‌های دموکراتیک رسمی خواهد رفت.

 

مسائل پیش روی مردم ترکیه را تنها با بر زدن وزرا و دولت‌ها نمی‌توان عوض کرد. این مسائل فقط به پارلمان و قوانین و قانون اساسی مربوط نمی‌شوند و ریشه در ماهیت طبقاتی خود جامعه دارند.

 

چگونه می‌توان صحبت از عدالت کرد وقتی خون و عرق و اشک کارگران ترکیه را اندک‌شماری دزد و انگل مصادره می‌کنند؟ تا وقتی که زمین به دست زمین‌داران است و بانک به دست بانکداران و صنعت به دست سرمایه‌داران خصوصی، از عدالت اجتماعی در ترکیه خبری نخواهد بود.

 

نابرابری در زمان اردوغان سر به آسمان گذاشته. مرکز خرید میدان تقسیم که برنامه‌اش را ریخته‌اند به عنوان نماد توسعه‌ی شهری محتکرانه دیده می‌شود: بیرون کردن طبقه‌ی کارگر و راندنش به حومه‌ّهای پایتخت، قراردادهای ساخت و سازی که به اطرفیان حزب حاکم می‌رسد و تناقض آشکار بین ثروتمندان و فقرا. این کاتالیزوری بوده که تمام تناقضات را به سطح کشانده.

 

جنبش توده‌ای کنونی می‌تواند دولت را به زانو در بیاورد. اما برای سرنگونی آن نیاز به چیزی بیش از تظاهرات توده‌ای در خیابان هست. قدرتنمندترین نیروی جامعه طبقه‌ی کارگر است. بدون اجازه‌ی طبقه‌ی کارگر هیچ چراغی نمی‌تابد، هیچ تلفنی زنگ نمی‌زند و هیچ چرخی نمی‌چرخد!

 

پرولتاریای ترکیه بسیار قدرتمند است و سنت‌های انقلابی خارق‌العاده‌ای دارد. اعتصاباتی دیده‌ایم اما لازم است به سمت اعتصاب عمومی تمام و کمالی پیش برویم که جنبش را متحد کند و هدفی محوری به آن بدهد. اتحادیه‌های کارگری باید گرد هم بیایند و تاریخی تعیین کنند. جلسات توده‌ای باید در تک تک کارخانه‌ّها، ادارات و کارگاه‌ها برگزار شود تا مسائل به بحث گذاشته شود و برنامه‌ها ریخته شود.

 

برای سازمان‌دهی نیروهای قدرتمند اما پراکنده‌ی انقلاب، کمیته‌های عمل باید در تک تک کارخانه‌ها، دانشگاه‌ّها، مدارس، حومه‌ها و روستاها برپا شوند. وسیع‌ترین لایه‌های کارگران سازمان‌نیافته، دهقانان و جوانان، زنان، کردها و سایر لایه‌های تحت ستم باید به میان کشیده شوند.

 

برپایی کمیته‌های عمل دموکراتیک در تمام سطوح (محلی، منطقه‌ای، استانی، سراسر کشوری) تنها راه تضمین این است که ابتکار عمل به دست مردم انقلابی می‌ماند و انقلاب ترکیه مثل مصر به سرقت نرود.

 

برای کارگران و دهقانان مهم نیست کسانی که به آن‌ها دستبرد می‌زنند و سرکوب‌شان می‌کنند به نام ملت صحبت کنند یا به نام دموکراسی یا قرآن. مردم مصر پیش از این زیر دست حسنی مبارک مورد سرقت و سرکوب قرار می‌گرفتند و اکنون زیر دست اخوان مسلمین مورد سرقت و سرکوب قرار می‌گیرند. همان راهزنین و سرکوب‌گران در آنکارا و قاهره نشسته‌اند. و در ضمن در واشنگتن و لندن.

 

عواقب جنبش انقلابیِ ترکیه هم در اروپا و هم در خاورمیانه احساس خواهد شد. جنبش توده‌ای علیه دولت سرمایه‌داری محافظه‌کارانه‌ی اسلامی در ترکیه تنها می‌تواند به تضعیف جذبه‌ی اسلام‌گرایان در سایر کشورها بیانجامد و در عین حال جنبش انقلابی علیه دولت‌های اسلامی در تونس و مصر را تقویت می‌کند.

 

دلایل ریشه‌ای قیام ترکیه همان است که در مصر و تونس به انقلاب انجامید. این بیانی است از بحران جهانی نظام سرمایه‌داری، ثروت وقیحانه در کنار بدبختی دهشتناک، بی‌خانگی، بیکاری جوانان و دولت‌های بورژوایی فاسد و دیکتاتوری، با حمایت امپریالیسم آمریکا، که حقوق مردم را پایمال می‌کنند تا حامیان سوپرثروتمندشان را غنی سازند.

 

کارگران یونان، قبرس و ترکیه، کارگران اروپا، مصر و کل جهان مشکلاتی مشابه دارند و با دشمنی مشابه روبرو هستند. وقت آن رسیده که در مبارزه‌ی بین‌المللی مشترک مردم کارگر علیه دیکتاتوری سرمایه که سد اصلی پیش راه تمام پیشرفت بشری است متحد شویم.

 

شجاعت و عزمِ مردم عادی در ترکیه بار دیگر ثابت کرده که قدرتی در جامعه هست که از هر دولت و ارتش و حکومت و پلیسی قدرتمندتر است. این قدرت توده‌ها است. زمانی که آن‌ها بسیج شوند تا برای تغیر در جامعه مبارزه کنند، هیچ نیرویی روی زمین را توان مقاومت در برابرشان نیست.

 

«گرایش بین‌المللی مارکسیستی» شانه به شانه‌ی مردم انقلابی ترکیه می‌ایستد:

- پشتیبانی کامل از کارگران و جوانان انقلابی ترکیه!

- سرنگون باد اردوغان و دولت دزدان او!

- کمیته‌های عمل را تشکیل دهید تا اعتصاب عمومی سراسری را جهت پایین کشیدن دولت تدارک دهند!

- پیش به سوی دولت کارگران و دهقانان!

- زنده باد انقلاب سوسیالیستی!

- کارگران جهان متحد شوید!

 

لندن، ۵ ژوئن ۲۰۱۳