به مناسبت پنج اکتبر روز جهانی معلم

معلمان، یکی از ستون های اصلی جنبش مطالباتی مزد و حقوق بگیران

رضا سپیدرودی

پنج اکتبر روز جهانی معلم در حالی فرا می رسد که نظام آموزشی در ایران در بحرانی عمیق و همه جانبه دست و پا می زند. نظامی که اساساً وظیفه دارد زیربنای توسعه اقتصادی و اجتماعی کشور را از طریق تریبت و آموزش نسلی دانش آموخته فراهم آورد اکنون به چنان سطحی سقوط کرده که حدود ۳۷ درصد کودک، نوجوان و جوان بین سنین ۷ تا ۱۹ سال یعنی بیش از ۷ میلیون و ۱۳۵ هزار نفر از جمعیت ۱۹ میلیون و ۴۳۵ هزار نفری مجبور به ترک تحصیل شده اند. بر این تعداد باید مردودین را نیز افزود که در اثر بحران خانواده ها و گسترش فقر و اعتیاد در نیمه راه از تحصیل بازمی مانند. آمار کودکانی که به جای نشستن پشت نیمکت مدرسه به کار در خیابان ناگزیر شده اند حدود دو میلیون نفر است. در اثر گسترش بحران اقتصادی و سقوط شتابان ارزش پول، معلمان و کارکنان آموزش و پرورش به یکی از فقیرترین و محروم ترین لایه های اجتماعی در کشور تبدیل شده اند. دستمزد معلمان کفاف تامین حداقل های نیازهای روزمره زندگی را نمی دهد. تازه همین حقوق هم برای معلمان حق التدریسی ماه ها پرداخت نمی شود و اعتراضات آنان نیز گوش شنوایی ندارد.

کسری بودجه مزمن، فقدان ساختار مدیریتی کارا، بی برنامه گی، تبعیت از طرح های مغزشویی نسل جوان در راستای ایدئولوژی حاکمیت و افزایش سرسام آور هزینه های تحصیل چیزی به نام رسالت مثبت اجتماعی برای آموزش و پرورش کنونی باقی نگذاشته است. این نظام فرتوت، ناکارا، پر ضایعات و به شکلی ظالمانه طبقاتی است؛ ویرانه ای است که بازسازی آن مشروط به تغییرات اساسی ساختاری در سیاست، اقتصاد و آموزش است.

 مبارزه برای حق آموزش نسل جوان، برخورداری از فرصت های برابر تحصیلی، جدایی دین از نظام آموزشی، پایان دادن به سلطه نیروهای امنیتی و حراستی در آموزش و پرورش، پرداخت حقوق معلمان و سایر کارکنان زحمتکش آموزش و پرورش منطبق با نرخ واقعی تورم و ایجاد زیربنای مدیریت کارا و علمی از طریق پذیرش حق مشارکت مستقل و سازمان یافته تشکل های معلمان در همه زمینه های اساسی مربوط به برنامه ریزی، روش های تدریس، هزینه های آموزش و نظایر آن در کلیه سطوح آموزشی، مبارزه ای است که تنها با لحاظ اجتناب ناپذیری تغییرات اساسی ساختاری و نابودی نظام کنونی مقدور و میسر است.

سال های طولانی مبارزه دشوار فعالان فرهنگی و سرکوب وحشیانه تشکل های مستقل صنفی معلمان از سوی نیروهای امنیتی جای تردیدی باقی نگذاشته است که در چهارچوب بقای استبداد دین سالار حاکم راهی برای نجات نظام آموزشی از وضعیت نابسامان کنونی وجود ندارد.

 این واقعیت که رژیم جمهوری اسلامی پاسدار فقر و فلاکت معلم و بی حقی او، پاسدار بازتولید لشکر کودکان کار و خیابان، بزه کاران، معتادان، تن فروشان، پاسدار جزم های پوسیده و تاریک اندیشانه ایدئولوژیک و مذهبی در نظام آموزشی، پاسدار طبقاتی تر شدن آموزش و گسترش دائمی ضایعات این نظام و محرومیت فزاینده کودکان طبقات فرودست از حق آموزش است و تا هست همین است و بدتر می شود، مبارزه برای خواست های بی واسطه معلمان را در سراسر کشور بلاموضوع نمی کند، بلکه تنها آن را به چشم اندازی رهایی بخش و جنبشی گسترده تر پیوند می زند و روشن می سازد که:

اولاً: مبارزه برای مطالبات بی واسطه فرهنگیان، بخشی مهم و اساسی از جنبش مطالباتی عموم مزد و حقوق بگیران کشور است و نه مبارزه ای بی دورنما و فاقد آینده روشن، یا مبارزه ای که صرفا برای خود جاری است.

ثانیاً: مبارزه معلمان برای بهبود وضع معیشتی و برای یک نظام آموزشی پویا با مبارزه همه قشرها و لایه های  سرکوب شده و محروم دیگر و در راس آنها کارگران و زحمتکشان در پیوند است. از این رو ناگزیر است به همبستگی جنبش های مطالباتی و سایر جنبش های مستقل ضد نظم موجود تکیه کند. از آن نیرو بگیرد و به سهم خود با مبارزات روزمره به آن یاری رساند و با هر شکافی در این زمینه مقابله نماید.

ثالثاً: اگر چه فرصت های قانونی و فعالیت علنی می تواند در گیراندن شعله های اعتراضات صنفی معلمان موثر و غیر قابل چشم پوشی باشد، اما در برابر رژیمی که در سازماندهی مستقل هر بخش از جامعه خطر نابودی خود را می بیند، و بویژه از سرایت آن به بخش های دیگر وحشت دارد، تلفیق دقیق کار مخفی و علنی شرط مهم و صرف نظر ناکردنی در تداوم و پیگیری مطالبات و تقویت سازماندهی اعتراضات است.

معلمان کشور در شرایطی که سقوط شتابان ارزش ریال در برابر دلار و آب شدن یارانه های نقدی در کوره مذاب تورم،  شرایط معیشتی بی نهایت شاق و فقری استخوان سوز به آنها تحمیل کرده است، با توجه به جایگاه کلیدی شان در بخش خدمات، جمعیت گسترده و ارتباط بلافصل با جوانان و خانواده های آنها می توانند با سازماندهی اعتراضات صنفی خود به یکی از نیروهای پیشگام جنبش مطالباتی مزد و حقوق بگیران کشور تبدیل شوند. معلمان یکی از  ستون های  اصلی جنبش مطالباتی اند.

۱۴ مهرماه ۱۳۹۱ـ ۵ اکتبر ۲۰۱۲