دزدی که شاخ و دم ندارد!

در حاشیه ی مصاحبه ماتس ویلاندر تنیس باز سوئدی

رضا چیت ساز

چندی پیش ماتس ویلاندر، بازیگر تنیس سوئدی که در کنار بیورن بورگ یکی از معروف ترین بازیگران تنیس در جهان است، در مصاحبه ای با نشریه ی "لو سوار" بلژیکی در مورد این که چرا بهترین بازیگر تنیس سوئدی در رده ی ۴۱۶ است به تحلیل سیاسی پرداخته و توضیح می دهد: "جوان ها در سوئد زیاده از حد راحت اند. (سوئد) کشوری است تحت سلطه ی سوسیالیست ها که در آن جا دولت همه چیز را عهده دار است. همه ی خانواده ها یک یا دو اتومبیل دارند، مسکن خوب، تلویزیون مدل نو، اینترنت و غیره. همه چیز در آن جا موجود است و با یک اشاره ی انگشت قابل دست رسی. از آن جا که هیچ کس نای قربانی کردن خود را برای تنیس ندارد، ما بازیگران خوبی نیز نداریم."

چند بدفهمی در این مصاحبه ی ویلاندر نیاز به اصلاح دارد.

متاسفانه ماتس ویلاندر توضیح نمی دهد که راحت بودن از نظر وی یعنی چه، اما به هر حال در کشور سوئد رقم بیکاری در میان جوانان بین ۱۵ تا ۲۴ سال بیش از ۲۵ درصد است و از این زاویه سوئد یکی از بدترین جوامع برای جوانان در میان کشورهای پیش رفته و با سابقه ی دولت رفاه به شمار می آید.

در انتخابات اخیر در سوئد نه تنها حزب محافظه کار به همراهی ی لیبرال ها و دموکرات مسیحی ها برای نخستین بار در تاریخ مدرن سوئد برای دو دوره ی پیاپی قدرت سیاسی را از آن خود کردند، که برای نخستین بار در تاریخ سوئد حزب "دموکرات های سوئد" که حزبی نو فاشیستی است با بیش از شش در صد آرا وارد مجلس سوئد شد. پس این که سیاست در سوئد تحت سلطه ی سوسیالیست هاست، گزاره ای است که لااقل نیاز به توضیح و تعریف "سوسیالیست ها" از نظر ماتس ویلاندر دارد.

موقعیت اقتصادی ی خانواده ها در سوئد نیز با تصویری که ویلاندر طراحی می کند خوانایی ندارد. بنا به گزارش سالانه ی سازمان "نجات کودک" درصد کودکان فقیر در سوئد سال ۲۰۰۹ از ۱۱ درصد به ۱۳ درصد رسید، و قراین نشان از این دارد که این روند رو به افزایش است. از جمله نتایج مهم این گزارش این است که خانواده های دارای یک سرپرست با آسیب پذیری ی بیش تری رو به رو هستند. گزارش های دیگر نیز حاکی از این است که اختلافات اقتصادی در سوئد از دهه ی هشتاد به این سو افزایش یافته است و حتی برخی بر این باورند که در مقایسه با کشورهای دیگر، فروپاشی ی دولت رفاه و شبکه های امنیتی ی اجتمایی - پدیده هایی که زمانی سوئد را به یکی از کشورهای ممتاز جهان تبدیل کرده بود- با سرعت بیش تری فرو ریخته و عواقب و پی آمد های بسی جدی تر با خود به هم راه دارد.

طنز تلخ مصاحبه ی ویلاندر اما در این واقعیت نهفته است، که ویلاندر و موفقیت های او در تنیس، دست آورد دولت رفاه در سوئد بود و درست زمانی اتفاق افتاد که سوئد از قبل دولت رفاه خود، ورزش را از پدیده ای طبقاتی به پدیده ای عمومی -که در سوئد ورزش مردمی نامیده می شد- تبدیل کرده بود. حال آن که از اواخر دهه ی هشتاد و شمشیر عریان از رو بستن انباشت سرمایه به سبک نولیبرالیسم، نه تنها ورزش در سوئد هر چه بیش تر خصلت طبقاتی یافته، که گزارش های گوناگون حاکی از این است که این امربه یک مشکل سلامتی درمیان شهروندان سوئدی تبدیل شده است.

مصاحبه ی ویلاندر بیش از هر چیز نشان از بی شرم و حیا بودن لیبرال هاست که از قبل بیت المال به جا و مقامی دست می یابند، و پس از آن از سوئد کوچ می کنند تا از زیر پرداخت مالیات شانه خالی کنند. به قول قدیمی ها "دزدی که شاخ و دم ندارد!"

۱۳مهرماه ۱۳۹۱ـ ۴ اکتبر ۲۰۱۲