اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

در گرامیداشت  شانزده آذر؛ روز دانشجو

«فرزند کارگرانیم، کنارشان می مانیم»

شانزده آذر ۱۳۳۲ با شهادت سه دانشجوی شجاع (مصطفی بزرگ‌نیا، احمد قندچی و مهدی شریعت‌رضوی) با گلوله های ارتش شاهنشاهی در سالن همکف دانشکده فنی دانشگاه تهران و به احترام آنها، روز دانشجو نامگذاری شده است. امسال ۶۸ سال از روزی می گذرد که تظاهرات دانشجویان در اعتراض به حضور ریچارد نیکسون معاون رئیس جمهور وقت آمریکا به خون کشیده شد تا سرسپردگی رژیم شاهنشاهی نسبت به امپریالیسم آمریکا بیش از پیش به اثبات برسد. از آن روز تا به امروز، جنبش دانشجوئی همواره بیان پیوند ناگسستنی مبارزه برای استقلال ؛ آزادی، دمکراسی و حق حاکمیت مردم  بوده است و ضرورتآ علیه استبداد. اگر شانزده آذر نقطه آغاز مبارزه  بود، خیزش دانشجوئی ۱۸تیر۱۳۷۸ بیان مبارزه گسترده علیه استبداد دینی و مدعیان "استکبار ستیزی" بود تا نشان دهند کسانی که روی مردم شمشیر می کشند نمی توانند مبارزان راستین علیه سلطۀ امپریالیستی باشند. زیرا «ضد خلق نمی تواند ضد امپریالیسم باشد». در تداوم این مبارزات مستمر،  جنبش دختران و پسران جوان دانشجو در تداوم مبارزات خود در سال ۱۳۹۶ با شعار«اصلاح طلب، اصولگرا، دیگه تمومه ماجرا» استقلال خود از جناح های حکومتی را پاس داشتند و با شعار «فرزند کارگرانیم، کنارشان می مانیم» به پیوند ناگسستنی خود با مبارزات توده های کار و زحمت  مهر تاکید زدند.

در تمام طول حاکمیت استبداد سلطنت و ولایت، جنبش دانشجوئی  در کنار جنبش مردمی قرار داشته، علیه خفقان و سرکوب، علیه تبعیض جنسیتی نهادینه شده، "علیه افزایش هزینه های رفاهی"، "علیه کالائی سازی آموزش"، "علیه کاهش ظرفیت رایگان دانشگاه ها و افزایش سرسام آور و بی منطق هزینه های آموزشی"، "علیه واگذاری فضاهای دانشجویی به بخش خصوصی" و برای "خواست تشکل های مستقل" ، برای نجات دانشگاه از چنبره دین و علیه طبقاتی تر شدن آموزش که عملآ فرزندان کارگران و زحمتکشان کشور را از آموزش محروم می سازد، جنگیده و در کنار جنبش کارگران و زحمتکشان کشور قاطعانه و شجاعانه ایستاده است.  این مبارزات درخشان، حتی در شرایط کرونائی نیز ادامه داشته تا جائی که دانشجویان مبارز و متشکل در تشکل های صنفی دانشجوئی بارها خواست های بیواسطۀ خود را با مسئولان دانشگاه در میان گذاشته اند و برای آن جنگیده اند. خواست هائی که به صورتی روشن فرموله کرده اند و نوشته اند:

« خواسته های صریح ما در سه بند به شرح ذیل اعلام می گردد :

۱- تخصیص بسته رایگان اینترنت به دانشجویان به میزان مناسب برای استفاده از کلاس‌های درسی و انجام امور پژوهشی

۲- تخصیص بودجه ای مشخص از محل ذخیره سازی بودجه رفاهی دانشگاه به‌منظور تامین وسیله ی آموزش مجازی برای تک تک دانشجویان دانشگاه

۳-تشکیل کمیته‌ای مشترک از نمایندگان دانشجویی و مسئولین مرتبط در جهت تنظیم قوانین و مسئولیت ها به شکلی که دانشجویان در روند آموزش مجازی متضرر نشوند. تسهیلاتی از قبیل حذف نمره حضور در کلاس، حذف تاثیر غیبت ها، تضمین دسترسی رایگان همگانی به منابعی که برای سنجش استفاده می‌شوند، امکان حذف ترم بدون سنوات، امکان حذف اضطراری دروس به صورت نامحدود و ... در این کمیته قابل پیگیری خواهد بود.»

چنین نقش و جایگاهی باعث شده که جنبش دانشجوئی همواره همچون خاری در چشمان صاحبان قدرت و حاکمان مستبد عمل نماید. از این روست که شیوع بیماری عالم گیر کرونا، با استقبال دستگاه های حکومتی همراه شد تا با تعطیلی دانشگاه ها و راه اندازی آموزش مجازی، چند صباحی خود را از تیررس جبنش توفنده دانشجوئی در امان ببینند و برای تسلط بیشتر بر دانشگاه ها در شرایط پساکرونائی برنامه ریزی کنند. بر بستر این سیاست تدارک دیده شده برای کنترل دانشگاه ها، با یک پارچه تر شدن حاکمیت، دشمنان قسم خوردۀ جنبش دانشجوئی همچون محمدباقر قالیباف و علی رضا زاکانی به جمع هیئت امنای دانشگاه تهران گمارده می شوند تا تمرکز سرکوبگرانه شان بیش از پیش تقویت شود. این سیاست سرکوبگرانه با احضارهای آشکار و پنهان دانشجویان مبارز و بویژه دانشجویان چپ از سوی مقامات امنیتی و پرونده سازی ها و احکام سنگین و وثبقه های سرسام آور توسط مقامات قضائی گوش به فرمان نهادهای امنیتی پی گرفته می شود. بی جهت نیست که از دی ماه ۹۶ تاکنون، به فعالان وابسته به  جریان صنفی ـ دانشجویی ۱۰۵سال حکم زندان تحمیل کرده اند. آخرین مورد آن حکم  ۵ سال زندان برای لیلا حسین زاده در شعبه ۳۶ دادگاه تجدیدنظر است که به اتهام برگزاری جشن تولد در برابر دانشگاه صنعتی شریف برای محمد شریفی مقدم، فعال صنفی این دانشگاه که در حال گذراندن حکم ۱۲ساله ی خود می باشد و خواندن سرود «خون ارغوان ها» محاکمه شده بود. یا فشار سنگینی که بر هیراد پیربداقی آورده اند و حتی با تحویل وثیقه او را آزاد نمی کنند و والدین اش در جلو زندان زندان به تحصن نشسته اند. نگاهی به بخش کوچکی از لیست اسامی دانشجویانی که به اشکال مختلف مورد تهدید و دستگیری ، شکنجه و زندان و احکام سنگین و وثیقه های نجومی  قرار گرفته اند، سیاست سرکوبگرانه حاکمیت اسلامی علیه دانشجویان را بیش از پیش روشن می سازد:

کسری نوری، لیلا حسین زاده، محمد شریفی مقدم،  یاشار دارالشفا، رهام یگانه، کامیار فکور، سروناز احمدی، عاطفه رنگریز، عسل محمدی ، ‌هیراد پیربداقی،  امیرعباس آذرم‌وند، ندا ناجی، آنیشا اسداللهی، سجاد شکری، سها مرتضایی، علی یونسی، امیرحسین مرادی، پریسا رفیعی، مهربان کشاورز، رقیه نفری، الهام صمیمی، محمد خانی، مرجان اسحاقی، کامیار ذوقی، مرتضی داداشی، مجتبی داداشی، محمد شباهتی، رقیه نفری، نازنین محمد نژاد، حامد قره اوغلانی، شهاب الدین نظری، فرزاد سامانی، صهیب بادروج، پویا جانیپور، امیرحسین بخشی، علی حقیقت جوان، ضیاءالدین نبوی، غزل معصوم شاهی، میلاد ناظری، شبیر حسینی، .........

دانشجویان شجاع و مبارزمان و بویژه فعالان دانشجوئی متشکل در تشکل های صنفی مستقل دانشجوئی نیک می دانند  تا وقتی استبداد تاریک اندیش مذهبی بر کشورمان حاکم است، نظام بهره کشی، استبداد قرون وسطائی  و بساط کالایی سازی آموزش برچیده نخواهد شد. بیرون دانشگاه جامعه ای در انتظار دانشجوست که بیش از نیمی از جمعیت اش حتی نمی توانند شکم شان را سیر کنند؛ توده انبوه محرومان، بیکاران، تهیدستان، کودکان کار، معتادان، کارتن خوابان و مطرودانی که  تاریک اندیشان فاسد سیاسی حاکم آنها را به حاشیۀ فضاهای شهری رانده، دستفروشانی که نان شب شان را به سختی در می آورند، زنان و مردان کارگر و معلم شاغل و بازنشسته ای که حقوق شان کفاف زندگی شایسته انسانی را نمی دهد و فریادهایشان علیه بیداد و تبعیض، گوش شنوائی نمی یابد، فارغ التحصیلانی که کار مناسب نمی یابند و گروه گروه مهاجرت را بر ماندن در کشور ترجیح می دهند. در چنین فضائی که مبارزات مردمی هر روز گسترده تر می شود، گردهم آئی های معلمان ده ها شهر را در بر می گیرد، مبارزه برای  حفظ محیط زیست در اصفهان، چهارمحال بختیاری، آذربایجان و خوزستان و در حمایت از کارون و زاینده رود، دریاچه ارومیه و دیگر رودها و تالاب ها و دریاچه ها به هم می پیوندند و مبارزات کارگری در معادن و کارخانه ها هر روزه جریان می یابند،  دانشجو اگر همدرد، همراه و همسوی این خیل عظیم جمعیت نباشد و دردها و مصائب این اکثریت عظیم را با زندگی و آیندۀ خود گره نزند، زندگی و آینده اش را از دست  داده است. این حقیقت را جنبش دانشجوئی با پوست و گوشت خود تجربه کرده است و بی جهت نیست که فریاد «فرزند کارگرانیم، کنارشان می مانیم» به شعار فراگیر و سراسری این جنبش تبدیل شده و با استقبال جنبش کارگری کشورمان روبرو گشته است. حالا دیگر جنبش دانشجوئی نشان داده است که  فقط در اتحاد همزنجیران و در اراده جمعی آنهاست که راه  نجاتی هست. فقط در فهم منطق پیکار علیه دیکتاتوری تاریک اندیش و نظام جهانی سلطه هست که بی آیندگی رنگ می بازد و دانشگاه بار دیگر یکی از  سنگرهای  پرطنین آزادی ، دمکراسی و دفاع از حق حاکمیت مردم  می شود.

سازمان ما، در آستانه فرارسیدن ۱۶ آذر، روز دانشجو، ضمن تبریک آن به تمامی دانشجویان، آزادیخواهان و برابری طلبان،  از تمامی مبارزات این جنبش پرتوان و پر شور و از  شعارهای اساسی این جنبش در دفاع از آزادی، عدالت اجتماعی، استقلال و نفی سلط گرائی امپریالیستی حمایت می کند.

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی، دمکراسی و سوسیالیسم

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

سه شنبه ۱۶ آذر ۱۴۰۰ برابر با ۰۷ دسامبر ۲۰۲۱