فاجعه وحشتناک  و رقت بار قتل  یک کودک در چابهار

هوشنگ نورائی ( ایوب حسین بر)

چابهار جای نا آشنائی نیست و قبلا خبر تجاوز به یک کودک  از جانب سرهنگ کوچکزائی را در دوران  جنبش «زن، زندگی، آزادی» هم شنیده بودیم.  اکنون از ربایش و قتل فاجعه بار محمد خالقی با خبر شدیم.  

خشونت به پدیده آشنا و  هر روزه زندگی در ایران در آمده است ولی ابعاد و شدت این خشونت ها در منطقه پیرامونی  بلوچستان بمراتب بیشتر و  دردناک تر است. خشونت دراشکال آدم ربائی و باجگیری  و قتل چه بصورت سازمان یافته و چه غیر سازمان یافته از جانب باندها و افراد  تبهکار، چه در ارتباط با دستگاه های مخوف امنیتی و چه بدون ارتباط با آنها،  اخبار تقریبا هر روزه ای است که از این منطقه  بگوش می رسد. فروپاشی اجتماعی در بلوچستان اکنون چیزی نیست که به آینده دور حواله کرد بلکه  می توان گفت هم اکنون هم  زندگی را فراگرفته است. در چنین شرایطی و  بر متن فقر و فلاکت گسترده، قاچاق،  آدم ربائی،  باجگیری و  قتل و تیراندازی از جانب دسته ها و افراد تبهکار  در تجربیات هر روزه مردم به امری عادی در آمده است و  حساسیت و پای بندی  نسبت به بسیاری از  ارزش های انسانی و اخلاقی را هم بشدت  کم  رنگ کرده   است.  سخن از کشتن نفرت انگیز  محمد خالقی که بنا به بعضی گزارشات  سرش را بریده اند  و جسدش را به آتش کشیده و در بیابان انداخته اند،  انسان را بدرون خلائی می اندازد که  نمی توان بشیوه ای انسانی سخن گفت و با الفاظ اخلاقی برای بیان مسئله پرداخت.  این یک جنگ است  و رژیم حاکم و مقامات فاسد و جنایتکار امنیتی آن از این بحران که در راه اندازی آن نقش اساسی دارند، هنوز از امنیت  سخن می گویند. 

مبارزه با چنین جنایاتی نه با فراموشی و نه با  این عبارت که نمی توان کاری کرد و نه اینکه تنها تاسف خورد و چند فحش نثار کرد، بلکه در افشای هر چه بیشتر این جنایات  و شناسائی دقیق و مسئولانه عاملان این جنایات و همدردی و کمک سازمان یافته  به خانواده های دردمند  و البته در همان حال فشار به  نهادهائی که هنوز  ادعای بر قراری امنیت را دارند باید همراه باشد. افراد محله ها و بویژه  جوانان آگاه و شرافتمند با حس مسولیت می توانند با ایجاد شوراهای محله و همکاری صمیمانه و نزدیک با  محله های دیگر، با هوشیاری و استفاده از ابزارهای سرد،  در ایجاد امنیت و کمک به اجتماعات  محله های خود نقش ایفا کنند.

لندن ـ ۱۵ دسامبر ۲۰۲۵