مبارزه برای الغای کامل اعدام در ایران یک ضرورت عاجل است

امروز در گزارش ها خبراحتمال اعدام حمید حسین نژاد حیدرانلو منتشر شد که با اعتراض خانواده ها و مردم، موقتآ متوقف شده است. اما در چند روز گذشته،  در ۱۵ آپریل،  گزارش تکان دهنده ای از حال وش خواندیم که  با ذکر اسامی از اعدام ۲۱ نفر از مردم  بلوچ طی یک هفته  در هفت زندان مختلف  کشور خبر داده بود.  می بینیم که اعدام به صورت یک حرفه و یا مراسم  مقدس و مداوم رژیم در آمده است.

ایران از معدود کشورهای جهان است که نه تنها اعدام را متوقف و یا محدود  نکرده، بلکه افزایش داده است و هیچ توجهی به اعتراضات جهانی و حقوق بشری هم  ندارد.  این اعدام ها ادامه خشونت های همه جانبه ای است که این رژیم  بمثابه ابزار بقا و یا  مبین  قدرتی می داند که  نوع "استقلال" خود را تعریف کند.  این "استقلال" که  با یک اسلامیسم ناسیونالیستی / شونیستی تعریف می شود  و به شدت با فساد و تبهکاری در آمیخته، در واقعیت  اوج ناتوانی این رژیم را در شرایطی نشان می دهد که مشروعیت خود را از دست داده است و دست به انتقام و کشتار بی رحمانه زندانیانی بیدفاع می زند که حتی  وسیله قانونی هم برای دفاع از خود ندارند. این کشتارها  تنها شامل زندانیان سیاسی و عقیدتی نیست بلکه شامل همه آنهائی هم می ـشود که به جرائم شناخته و یا ناشناخته دیگر  ولی محروم از حق دادرسی عادلانه جان شان گرفته می شود.

 اکنون مای ساتو  گزار شگر حقوق بشر از انتقال اجباری و آماده کردن زندانیان سیاسی دیگر از   زندان اوین  به قزل حصار  خبرداده است.رادیو فردا در گزارشی گفته است که  "گزارشگر ویژهٔ حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران ۲۸ اسفند پارسال در نخستین گزارش خود، از افزایش تعداد اعدام‌ها در ایران، نبود شفافیت دربارۀ اطلاعات مرتبط با مجازات‌ اعدام و بازداشتی‌ها، ادامۀ سرکوب معترضان در کشور و اعمال تبعیض علیه اقلیت‌ها به شدت ابراز نگرانی کرده بود."

  موج اعدام‌ها در ایران طی سال ۲۰۲۴ به بیشترین میزان از سال ۲۰۱۵ رسیده و حد اقل به رقم ۹۷۵   نفر در سال رسیده است. ایران در میان کشورها کماکان  بعد از چین بالاترین تعداد اعدام ها را دارد. اگر چین را کنار بگذاریم که رقم اعدام در آن روشن نیست دو سوم همه اعدامیان جهان در ایران صورت می گیرد.

در ایران هم به وضوح می دانیم که تعداد اعدامیان بلوچ و کرد به صورت حیرت انگیزی نسبت به میزان جمعیت آنها بالاست. این امر گواه آشکاری بر حاکمیت ساختارهای تبعیص آمیز نسبت به اقلیت های قومی و سنی در کشور  است و این را شاید  بتوان مصداق یک  نسل کشی دانست.

خشونت و بیرحمی بی حساب و کتاب،  اشاعه ترویسم دولتی در اوج فساد وحشتناک ساختاری و فقر و فلاکت اقتصادی توده مردم، جامعه ایران را به طور کلی و جوامع پیرامونی بلوچ و کرد و غیره را به لبه پرتگاه هولناکی کشانده است. آنها برای بقای خود، راهی جز مبارزه گسترده  ومتحد برای رهائی از این رژیم ندارند. اعتراص برای  الغای کامل  مجازات اعدام  بخش جدا ناپذیری از این مبارزه است.

هوشنگ نورائی ( ایوب حسین بر) - لندن - ۱۸ اپریل ۲۰۲۵