تا لغو حکم اعدام، ایستاده‌ایم تا پایان

ما جمعی از زنان داخل کشور از مبارزات و ایستادگی زندانیان قزلحصار و سایر زندان‌های قرون وسطایی حکومت، علیه«احکام اعدام» با تمامی توان حمایت می‌کنیم و هم‌صدا با زندانیان و با کمک تمامی اقشار جامعه تا لغو این احکام وحشیانه  ایستاده‌ایم.

در فاصله پنج روز از ۱۸ تا ۲۳ مهر ۱۴۰۳، دست‌کم ۱۶ زندانی فقط در زندان قزلحصار کرج اعدام شدند. برخی از آن‌ها به اتهام قتل، برخی دیگر به جرائم مرتبط با مواد مخدر و سرقت مسلحانه محکوم شده بودند. گروهی از زندانیان «غیرسیاسی» بند دوی این زندان در اعتراض به موج گسترده ‌ی اعدام‌ها با دوختن لب‌ها، اعتصاب غذا و حتی نوشتن وصیت‌نامه‌ خواستار توقف احکام مرگ شدند. هم‌زمان با اعتصاب غذای این زندانیان، خانواده‌های آنان نیز در حمایت از اعتصابیونجلوی مجلس گردآمدند و خواستار لغو حکم اعدام شدند.

اما حکومتِ وحشت، شکنجه و اعدام جمهوری اسلامی که از سر استیصال به هر شگردی دست می‌زند تا خود را از مخمصه‌ای که در آن گیر کرده نجات دهد، این بار دست به «ابتکار» جدیدی زد.  چنانچه پس از وخامت حال برخی از زندانیان اعتصابی وعده‌ی دروغین «تعلیق اعدام‌ها» به مدت شش ماه را داد که در نتیجه‌ی آن زندانیان اعتصاب غذای خود را به صورت موقت و مشروط متوقف کردند. از سوی دیگر با توسل به روش همیشگی‌اش در ایجاد ارعاب و وحشت، تلاش کرد خانواده‌های زندانیان را که در حمایت از زندانیان اعتصابی، جلوی مجلس دست به تظاهرات زده بودند پراکنده کند...و در نهایت راهکار وحشیانه‌ی خود را برای سرکوب و ارعاب مردمی پی‌گرفت که توانستند در این چند سال شعار «نه به اعدام» را به خواستی عمومی، فراگیر و جدی تبدیل کنند: تشدید اعدام‌ها.  چنانچه پس از آن وعده‌ی‌ دروغین شاهد موج جدیدی از اعدام‌ها  با بهانه‌های مختلف بوده‌ایم.

سال‌هاست که به‌رغم تلاش حاکمیت وحشت برای خفه کردن صدای مخالفانِ در اسارت، زندان به یکی از کانون‌های اصلی مبارزه تبدیل شده و زندانیان با گذشتن از جان خود فریاد «نه به اعدام» را به گوش جهانیان رسانده‌اند: «نه به اعدام، با هر بهانه‌ای.»

ما زنان نیز طی چندین دهه‌ گذشته در مبارزات خود، همواره خواستار «لغواعدام» بوده‌ایم. این بار نیزهمچون گذشته در کنار زندانیانی هستیم که شجاعانه، به‌رغم سرکوب‌های درون بند و زندان ایستادگی کردند. همراه خانواده‌های آنان خواهیم بود که شبانه روز در مقابل زندان‌ها خواست انسانی «لغو اعدام» را فریاد می‌زنند.

مجازات اعدام، قتل عمدِ حکومتی، مجازاتی قرون وسطایی و وحشیانه است که از جانب حکومت نه تنها در مورد مخالفان سیاسی‌اش اعمال می‌شود، بلکه همواره برای «توجیه» خود با چهره‌ای«حق به جانب‌» ازمیان اقشار ضعیف جامعه، با اتهام جرائم عادی، نیز قربانی می‌گیرد،  انسان‌هایی که خود قربانیان جامعه‌ا‌ی ناسالم، نابرابر و سراسر بحران‌زده هستند. سرمایه‌داری هارو ارتجاعی جمهوری اسلامی که از حل و فصل کوچکترین مشکلات جامعه عاجز است، بار مشکلات را بر دوش آنان می‌اندازد و برای «توجیه» ناکارآمدی خود اقدام به حذف فیزیکی آنان می‌کند.  از سوی دیگر با حذف مخالفان خود به آنان پیام سرکوب شدید را می‌دهد تا به خیال خود از اعتراضات و شورش‌ها بکاهد، اما تجربه‌ی تمامی جوامع سرکوب‌گر و مدافع مجازات اعدام  نشان داده است  که این مجازات نه میزان جرم را کاهش می‌دهد و نه میزان خشم و خروش گرسنگان و افراد در حاشیه را. زیرا ریشه اصلی مشکلات جامعه مناسبات سودجویانه‌ی سرمایه‌داری، نابرابری، فقر، گرسنگی، تبعیض، اختناق و انواع و اقسام فسادهای حکومتیاست.

بنابراین ماهم همراه با زندانیان، خانواده‌های آنان و دیگر اقشار جامعه تا «لغو اعدام با هر بهانه‌ای» ایستاده‌ایم.

#نه ــ به ـ اعدام با هر بهانه‌ای

سوم آبان ماه ۱۴۰۴

جمعی از زنان فعال داخل کشور

جمعی از زنان تهران و کرج