مرز باریک فعالیت های صنفی و سیاسی معلمان

 محمود بهشتی لنگرودی

 صنف یا رَسته ، انجمنی می‌باشد که از سوی گروهی از افراد دارای یک حرفه و پیشه تشکیل می‌شود ، تا به این طریق ، به بالابردن سطح کیفی مجموعه واحدها ، در کنار تعیین تدابیری برای مقابله با تخلفات و همچنین انجام وظیفه اطلاع‌رسانی درباره اتفاقات حوزه‌های مرتبط با حرفه موردنظر ، یاری رساند.

وجه مشترک صنوف ، خواسته ها و مطالبات آن هاست و این خواسته ها را ، عمدتا از کارفرمایان که معمولا  بخش خصوصی ست مطالبه می کنند .

 دولت ها ،  نقش موثری در ارتباطات کارگری و کارفرمایی دارند .

به طور مثال ، در رابطه با صنوفی که کارفرمایشان بخش خصوصی ست ، معمولا ، دولت ها تلاش می نمایند که به عنوان واسطه ، به توافق بین کارگران و کارفرمایان کمک نمایند ، هرچند در بسیاری از موارد ، به صورت جانبدارانه در کنار کارفرمایان قرار می گیرند اما استثناهایی هم در این رابطه وجود دارد .

در مواردی نیز ، خود دولت ها در جایگاه کارفرما قرار دارند ، در چنین شرایطی ، نقش دولت ها در سرکوب اصناف مستقل بسیار پر رنگ است و  تنش ها و درگیری ها افزایش می یابد.

  در کشورهایی که نهاد های مستقل ، از قدرت کافی برخوردار نیستند ، دولت ها با استفاده از ابزار قدرت و با سیاسی جلوه دادن مطالبات و خواسته ها ، راه های سرکوب را هموارتر می نمایند.

لذا در چنین شرایطی ، فعالیت صنفی بسیار دشوار می شود و مرز بین فعالیت صنفی و سیاسی ، تا حدودی ،  مخدوش می گردد ، تا جایی که اعضای صنوف ، به واسطه ی پروپاگاندایی که از سوی دولت ها مدیریت می شود ،  به شدت در معرض  اتهام ورود به عرصه ی سیاسی قرار می گیرند.

در ارتباط با صنف معلمان ، ماجرا بسیار پیچیده تر است.

از آن جا که معلمان ، به دلیل حوزه ی نفوذ و مسئولیت خود ، با تمامی اقشار و موضوعات جامعه در ارتباط هستند و نسبت به سرنوشت آحاد جامعه احساس مسئولیت می کنند ، حق خود می دانند که محدوده ی فعالیت خود را گسترش دهند و مطالبات خود را به خواسته های معیشتی محدود نکنند که  این خواسته کاملا معقول و منطقی ست.

به طور مثال ، در کشور ما ، مخالفت با آموزش ایدئولوژیک ، پولی سازی و کالایی سازی امر آموزش ،  تاکید بر اجرای اصل ۳۰ قانون اساسی ، تاکید بر صیانت از آزادی های قانونی مثل آزادی و حق داشتن و عضویت در تشکل ها ، آزادی و حق برگزاری اجتماعات و راهپیمایی ها ، آزادی و حق ارتباط با سایر تشکل ها و صنوف و اقشار دیگر و ... همه و همه در چهارچوب خواسته ها و فعالیت های صنفی تعریف می شود اما دولت ها با این ادعا که این امور سیاسی ست ، با افزایش هزینه ی اینگونه فعالیت ها ، تلاش می کنند که مانع از ورود تشکل های صنفی ( به طور خاص ) و جامعه ی فرهنگیان ( به طور عام) در این عرصه ها شوند .

عجیب تر این که خود همکاران هم ، ناخواسته ، با تکرار این ادعای دولت ها ، به محدود کردن فضای فعالیت صنفی ، کمک می کنند ، غافل از این که همه ی  فعالیت های ذکر شده ، در چهارچوب فعالیت صنفی تعریف می شود.

با این اوصاف ، ممکن است این پرسش در ذهن بعضی ها خطور کند که اگر حیطه ی فعالیت و مسئولیت بعضی صنوف ، از جمله صنف معلمان ، این قدر گسترده است « پس تفاوت احزاب با تشکل ها ی صنفی چیست؟»

در پاسخ به این پرسش باید گفت که ؛ *فعالیت احزاب و تشکل های سیاسی ، معطوف به قدرت بوده و تلاش آن ها تضعیف رقیب و در نهایت کسب قدرت سیاسی ست اما تشکل های صنفی ،  مطابق تعاریفی که در اساسنامه هایشان ذکر شده ، غیر سیاسی  هستند و در واقع از ورود به قدرت سیاسی منع شده اند.*

پس ، هر گونه فعالیت اجتماعی که در چهارچوب منافع صنفی معلمان باشد و به منظور ورود به قدرت سیاسی انجام نگیرد ، می تواند فعالیت صنفی قلمداد شود و این ، همان مرز باریک فعالیت های صنفی با فعالیت های سیاسی ست.

برگرفته از کانال شورای هماهنگی

...........................................