جنبش زنان متحد جنبش کارگری

زنان آرزم

(آورد رهایی زنان و مردان)

شرایط دهشتناک زندگی در ایران برای کمتر کسی قابل تحمل است. روند  فاجعه بار بحران اقتصادی - اجتماعی سریع‌تر از برآوردهای آماری  می‌تازد و پیش می‌رود.  بحران فقر، گرسنگی، بیکاری و تورم چنان سرسام‌آور شده که مهره‌های درون حاکمیت هم هشدار از شورش‌های اجتماعی می‌دهند.  شورش‌هایی که با دی‌ماه و آبان‌ماه  قابل مقایسه نخواهد بود.

درچنین فضایی به وضوح می‌توان دید که تمامی نهادهای قدرت با انواع و اقسام ترفندهای قانونی و غیرقانوی که الهام گرفته از  سیاست‌های نئولیبرالیسم  و سرمایه‌داری جهانی است، مزدبگیران را در بدترین و متزلزل‌ترین موقعیت، چه به لحاظ قرارداد استخدام و  چه به لحاظ سطح دستمزدها و بیمه  قرار داده‌اند.

بیش از ٥٠ روز از پایداری تاریخی کارگران هفت تپه می‌گذرد. ٥٠ روزی که به مقیاس زمان و رادیکالیسمِ سطح مطالبات  در جنبش کارگری ایران تاریخی خواهد شد.  مبارزه‌ای که در گرمای غیر قابل تحمل و خطر ابتلا به کرونا، با تکیه به همبستگی کارگران، بنیان خصوصی‌سازی و غارت اموال عمومی را هدف قرار داده است.

حاکمیت  که همواره پاسخی به جز تهدید و دستگیری و اخراج  نمی‌شناسد در تقابل با این همبستگی  از یافتن راهی برای فرار عاجز مانده بود که ناگهان با  اعتصاب و اعتراض در چندین  مرکز مهم تولیدی نفتی و گازی مواجه شد.  کارگران پالايشگاه‌های نفت آبادان، نفت سنگین قشم، پارسیان، پتروشیمی لامرد، پالايشگاه گاز فازهای ٢٢ تا ٢٤ پارس جنوبی کنگان و متعاقب آن  مراکز دیگری از جمله پالایشگاه  دست از کارکشیدند.

مطالبات کارگران بی تردید برای آنان مساله مرگ و زندگی است. مزدهایی که پرداخت نمی‌شود، قرادادهایی که کم از تحمیل  برده‌داری نیست، کار طاقت‌فرسا در بدترین شرایط آب و هوایی  و با ریسک بالای ابتلا به کرونا، مسکن و غذای نامناسب و تحقیر آمیز.  مبارزه کنونی  کارگران، پرستاران، رانندگان و دیگر اقشار مزدبگیر برای  ارتقای «سطح معیشت» نیست،  در شرایط کنونی، مبارزه برای بقا و  حق حیات است.

 کارگران با در سر داشتن آرمان‌ یک جامعه انسانی، در شرایط تورم و تبعیض چنان زیر فشارند که اکنون  فقط برای بقا می‌جنگند. چرا که  حرمت  و جایگاه  ٩٩ درصدی‌ها برای یک درصدی‌های حاکم به پشیزی نمی‌ارزد. مافیای مسکن، ارز، کنکور و حتی سطل‌های زباله، چون اختاپوسی هزار سر به مکیدن خون تمامی مردم از جمله کارگران مشغول است.

در چنین شرایطی زنان نیز به عنوان نیمی از نیروی کار که تبعیض و خشونت این ساختار را با همه وجود خود حس می‌کنند، آگاهانه و مسئولانه در کنار کارگران و سایر مزدبگیران  قرار گرفته و از اعتصاب و اعتراض آن‌ها حمایت می‌کنند، ‌چرا که رهایی جامعه بدون همراهی و همکاری تمامی جنبش‌های مترقی و مردمی امکان‌پذیر نیست. بنابراین ما نیز به عنوان بخشی از جنبش زنان از اعتصاب و اعتراض کارگران هفت‌تپه، هپکو، آذرآب و تمامی مناطق نفتی و گازی و... دفاع کرده، از مطالبات آنان حمایت می‌کنیم و هرگونه تعرض به آنان را پیشاپیش محکوم می‌کنیم.

زنان آرزم (آورد رهایی زنان و مردان)

١٤ مرداد ١٣٩٩